مرکز دانلود خلاصه کتاب و جزوات دانشگاهی

فهرست مطالب

عنوان صفحه

مقدّمه. 1

فصل اوّل... 3

در آستانة ظهور. 3

فرج فردي.. 3

فرج اجتماعي.. 4

فرج آل محمّد – عليه السّلام-. 4

انتظار فرج.. 5

در آستانه ظهور. 6

علايمي از ظهور. 8

جنگ جهاني سوّم. 12

پيدا شدن سه نشانة ظهور. 13

الف) لبريز شدن جهان از ظلم.. 14

ب) پيدا شدن مرداني مهذّب... 14

ج) درخواست همگاني مصلح از خداوند. 14

 

فصل دوم.. 16

از قيام تا برپايي نظام. 16

خطبة هنگام قيام. 16

خطبة دوّم حضرت مهدي عليه السّلام. 17

خطبة سوّم حضرت مهدي عليه السّلام. 18

بيعت... 18

بيعت با حضرت مهدي عليه السّلام. 19

گسترش عدالت... 19

حضرت مهدي عليه السّلام در مکّه. 19

حضرت مهدي عليه السّلام در مدينه. 20

عزيمت از مدينه به کوفه. 21

مبارزات ديگر. 22

اعظم مساجد دنيا23

سرنوشت شيطان در عصر ظهور. 24

عوامل پيروزي حضرت مهدي عليه السّلام. 25

حضرت مهدي عليه السّلام و اصلاحات... 27

حضرت مهدي عليه السّلام و تفاوت عقلها و سليقه ها27

حضرت مهدي عليه السّلام با اختلافات ديني و سياسي.. 28

حضرت مهدي عليه السّلام در برابر مفسدان زمين.. 28

حضرت مهدي عليه السّلام با اهل سنّت... 28

حضرت مهدي عليه السّلام و اختلافات طبقاتي.. 29

رفتار حضرت مهدي عليه السّلام با مجرمين و فاسقان شيعه و جُهّال. 29

حضرت مهدي عليه السّلام و انسانهاي برتر. 29

منابع. 30

 

مهدي موعود

مقدّمه

هر کس به زباني صفت و حمد تو گويد

بلبل به غزل خواني و قمري به ترانه[1]

شيعه طلايه دار اعتقاد راستين به وجود مصلح کلّ، منجي بشر، عدل مشتهر و پديد آورندة جامعة ايده آل است. در عين حال مذاهب و ملل ديگر نيز به نحوي معتقد به وجود منجي جهاني هستند. از جمله:

1- اهل سنّت يا معتقد به وجود آن حضرتند[2] و او را در وراي حجاب غيبت مي دانند و يا مي گويند: مهدي (عليه السّلام) متولّد خواهد شد و ظهور خواهد نمود.

2- يهوديان، مسيحيان و پيروان ساير کتب آسماني حتّي پيروان زرتشت در کتبشان نام آن حضرت يا وصف او را دارند.

3- پيروان مذاهب باستاني از قبيل بودايي و بَرَهمايي اعتقاد به منجي جهاني را با الهام از کتب خويش آموخته اند.

4- طبيعيون و اشتراکيون (منکرين خدا) نيز خواهان رهيدن از بن بست هاي علمي و اجتماعي توسط يک مصلح و نابغه و رسيدن به جامعة واحد ايده آل به دور از معضلات فردي و اجتماعي و اختلاف و کشمکش هاي سياسي اند. در اين زمينه کاوشها و پژوهشهايي صورت گرفته و انديشمندان و دانشمندان کتابهايي به رشته تحرير در آورده و گوشه هايي از عرصه علمي موضوع منجي عالم بشريت را شناسايي کرده اند. با اين حال بحث آن موعود جهاني ابعاد مختلف و پهنه بيکراني براي بررسي و نگارش دارد.

براي تقريب به ذهن مثال ذيل را مي آوريم:

مدير خانه يا اداره اي از آن محيط غايب است در نتيجه در آن مکان کم و بيش هرج و مرج برقرار شده است.

الف: عدّه اي عقلاً مي دانند اگر مدير بود وضع چنين نبود و انتظار مديري را مي کشند. اينها صاحبان مکاتب اند.

ب: عدّه اي بعضي از اوصاف مدير را شنيده اند. مثل صاحبان اديان.

ج: عدّه اي نام او را هم مي دانند و به بعضي از اوصاف او آگاهي دارند. مانند اهل سنّت.

د: عدّه اي نام و القاب و تمام اوصاف و مشخصات او را مي دانند. بلکه علائم پيدا شدن اين مدير را مي شناسند و از برنامه او دقيقاً مطلع اند. فقط وقت دقيق آمدنش را نمي دانند. اين گروه شيعيان هستند.

 

فصل اوّل

در آستانة ظهور

 

فَرَج و انواع آن

«فَرَج» در لغت به معني «گشايش» است. يعني از تنگنا بيرون آمدن و از فقر و درد و مرض و....نجات يافتن.

فرج سه نوع است:

1. فرج فردي

2. فرج اجتماعي

3. فرج آل محمّد- عليهم السلام-.

 

فرج فردي

آن گاه که حضرت موسي – عليه السّلام- از دست فرعونيان فرار کرد و از مصر به مَدين رسيد گفت:

«رَبِّ إِنِّي لِمَا أَنزَلتَ إِلَي مِن خَيرٍ فَقِيرٌ»[3]

خداوندا! هرچه بفرستي من نيازمندم، (يعني در نهايت گرسنگي ام).

بلافاصله فرج برايش رسيد و شعيب – عليه السّلام- او را به خانه اش دعوت کرد.

حضرت ايوب – عليه السّلام- نيز در فقر و بيچارگي و مرض در بيابان زندگي مي کرد. رو به درگاه خدا کرد و گفت:

«أَنِّي مَسَّنِي الضُّرُّ وَ أَنتَ أَرحَمُ الرَّاحِمِينَ»[4]

پروردگارا! به راستي که سختي مرا لمس کرده و تو مهربانترين مهربانان هستي.

در اين هنگام فرج برايش رسيد که چشمة آبي ظاهر شد و ايوب و همسرش با رفتن در چشمه جوان شدند.

اينها نمونه هايي از فرج شخصي بود. ما نيز بايد در گرفتاريها و تنگناها از درگاه خداوند فرج بخواهيم.

 

فرج اجتماعي

فرج اجتماعي دو نوع است:

الف) فرج شيعيان، ب) فرج عمومي جهانيان.

الف) فرج شيعيان: در اين زمينه، دعاهاي فرج زيادي مانند دعاي «إِلَهِي عَظُمَ البَلاءُ.......» وجود دارد. که در اين دعاها از خداوند مي خواهيم که فقر و بيچارگي و گرفتاري را از شيعيان برطرف کند. (به خصوص با ظهور امام زمان – عليه السّلام-).

ب) فرج عمومي جهانيان: نوح- عليه السّلام- در دعاهايش درخواست فرج جهاني کرده است.

قرآن کريم از زبان او مي گويد:

«رَّبِّ لاَتَذَر عَلَي الأَرضِ مِنَ الکَافِرِينَ دَياراً ٭إِنَّکَ إِن تَذَرهُم يضِلُّوا عِبَادَکَ وَلاَيلِدُوا إِلاَّ فَاجِراً کَفَّاراً»[5]

پروردگارا! در صفحة زمين، کافري باقي مگذار! اگر آنها را به حال خود بگذاري، بندگانت را گمراه مي کنند و نسل آنها نيز که به دنيا مي آيند بدکردار و ناسپاسند (يعني نسل آنها نيز فاسد است).

 

فرج آل محمّد – عليه السّلام-

در دعاهاي زيادي اشاره به فرج آل محمّد- عليه السّلام- شده و دستور داده شده که براي فرج آنان دعا کنيم.

از روزي که پيامبر اکرم - صلّي الله عليه و آله- رحلت نمود، ظلم و ستم به آل محمّد – عليه السّلام- و شيعيان آغاز شد. از نظر مادّي و معنوي به آل محمّد- عليه السّلام- و شيعيان و سادات ظلم بسيار نمودند و گاهي هم آنها را به قتل مي رساندند.

با ظهور حضرت مهدي – عليه السّلام- فرج آل محمّد- عليهم السّلام- نيز فرا مي رسد.

«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم»

خداوندا! بر محمّد و آل محمّد درود فرست و فرج ايشان را برسان!

»يا رَبَّ الحُسَينِ بِحَقِّ الحُسَينِ اشفِ صَدرَ الحُسَينِ بِظُهُورِ الحُجّةَِ»

اي پرودگار حسين! به حقّ حسين، با ظهور حضرت حجّت دل امام حسين- عليه السّلام- را شفا ده (التيام بخش)!

 

انتظار فرج

انتظار يعني حالت آمادگي، يعني خودسازي و آماده بودن براي هر نوع فداکاري در خدمت امام زمان – عليه السّلام-

انتظار ماية اميد و دلگرمي است. ضدّ آن يأس و نااميدي است. در قرآن از يأس و نااميدي مذمّت و بر انتظار تأکيد شده. آنجا که مي فرمايد:

«فَانتَظِرُوا إِنّي مَعَکُم مِنَ المُنتَظِرِينَ»[6]

اميرالمؤمنين – عليه السّلام- از پيامبر خدا- صلّي الله عليه و آله- نقل مي کند که حضرتش فرمودند:

«أَحَبُّ أَعمَالِ أُمَّتِي انتِظَارُ الفَرَجِ»

محبوبترين اعمال امّتم پيش من انتظار فرج است.

امام رضا – عليه السّلام- نيز از قول پيامبر خدا - صلّي الله عليه و آله- فرمود:

«أَفضَلُ أَعمَالِ أُمَّتِي انتِظَارُ فَرَجِ اللهِ عَزَّوَجَلّ»[7]

با فضيلت ترين اعمال امّت من انتظار فرج از خداست.

همانطور که انتظار ماية اميد و دلگرمي است، يأس ماية نابودي است. از اين رو حضرت امام زين العابدين – عليه السّلام- فرمود:

«إِنتِظَارُ الفَرَجِ مِن أَعظَمِ الفَرَجِ»[8]

انتظار فرج خود از بزرگترين فرج هاست.

 

در آستانه ظهور

در روايت آمده است: «حضرت مهدي – عليه السّلام- در زمان غيبت، مانند خورشيد پشت ابر است.»[9]

نزديکي غروب، خورشيد به تدريج که غروب مي کند اشعّة آن تا مدّتي جهان را روشن نگه مي دارد. حضرت مهدي – عليه السّلام- که نيز خورشيد عالم وجود است در هنگام غيبت، به تدريج غروب کرد. آن خورشيد عالمتاب در غيبت صغري حدود 72 سال به وسيلة چهار نايب با شيعيان تماس داشت. پس از آنان، دوران تاريک غيبت کبري آغاز گشت.

نزديک طلوع خورشيد ابتدا اشعّة آن جهان را روشن مي کند که به اصطلاح مي گويند صبح صادق شده است. پس از اتمام صبح صادق ناگهان خورشيد ظاهر مي شود. در هنگام طلوع و ظهور خورشيد عالم وجود – حضرت مهدي – عليه السّلام- آثاري در زمين – علي الخصوص در ميان شيعيان- پيدا مي شود که ما اين آثار را ظهور صغري مي ناميم که پس از ظهور صغري، نوبت ظهور کبري فرا مي رسد.

اکنون به اثبات ظهور صغري و اين که ما هم اکنون در عصر ظهور صغري قرار داريم، مي پردازيم:

1. يکي از روحانيون معاصر در گذشته مي گفت: «ظهور صغري از سال 1340 هجري قمري آغاز شده است.» وي دليل اين ظهور را پيدا شدن علوم جديد و اکتشافات و اختراعاتي از قبيل : راديو، تلفن، وسايل حمل و نقل سريع السير، مصنوعات ساخته شدة از نفت و غيره مي دانست.

همان گونه که معلوم است معجزات هر يک از انبيا، متناسب با علم و هنر زمانشان بوده است. در زمان موسي- عليه السّلام- چون سحر و جادوگري رايج بود، عصاي موسي – عليه السّلام- مصنوعات ساحران را بلعيد. در زمان عيسي – عليه السّلام- علم پزشکي رواج و شهرت داشت. عيسي – عليه السّلام- با شفا دادن کور مادرزاد و زنده کردن مردگان و امثال آن، اُبُهَّتِ آنان را در هم شکست. در زمان پيامبر اکرم - صلّي الله عليه و آله- فصاحت و بلاغت شهرت فراواني داشت. پيامبر اکرم - صلّي الله عليه و آله- قرآني آورد که در فصاحت و بلاغت بي نظير بود.

هنگامي که حضرت مهدي- عليه السّلام- ظهور نمايد، تمام علوم روي کرة زمين به مثابة دو حرف از 27 حرف است. حضرت مهدي – عليه السّلام- 25 حرف بر آن مي افزايد.[10] در نتيجه بت علم و حجاب دانش شکسته و برداشته خواهد شد. دانشمندان جهان تسليم او خواهند گرديد. نتيجه اين که پيدا شدن علوم جديد مقدّمه اي براي ظهور آن حضرت است. و اين خود ظهور صغري است.

2. تا حدود هشتاد سال پيش، درصد کمي از مردم کرة زمين باسواد بودند. از طرفي عمدة توجّه شيعيان به امام حسين – عليه السّلام- بود و ساحت مقدس امام زمان – عليه السّلام- چندان مورد توجّه واقع نمي شد. از آن زمان به تدريج نام حضرت مهدي – عليه السّلام- آشکارتر شده و رونق بيشتري پيدا کرده است. در اين مدّت مکانها ( از مسجد، خيابان، ميدان و غيره) گروه ها و تشکّل ها و مؤسسات زيادي به نام آن حضرت نامگذاري شده است. خواندن دعاي ندبه رونق فراوان پيدا کرده. از سوي ديگر نام حضرت مهدي- عليه السّلام- نه تنها در جهان تشيع بر قلّه رفيع فرهنگ و ادب در اهتزاز است، بلکه در سراسر جهان سخن از حکومت واحد جهاني و مصلح جهاني است. در بين اله تسنّن نيز نام حضرت مهدي – عليه السّلام- پر آوازه گرديده، به طوري که سنّي هاي سودان، جزبي به نام «حزب انصار المهدي» دارند.

3. همچنين تا پيش از آغاز ظهور صغري جشن ميلاد امام زمان – عليه السّلام- بدينگونه فراگير مرسوم نبود. اکنون بحمدالله در بين تمام شيعيان جهان سالروز ميلاد آن حضرت، با شور و شعف غيرقابل وصفي برگزار مي شود. امروز صدها و بلکه هزارها کتاب دربارة امام زمان – عليه السّلام- نوشته و به چاپ مي رسد، که بيانگر اين است که در اين باره توجّه زيادي شده است.

4. چون زمان ظهور صغري است، افراد زيادي به ديدار آن خورشيد عالم وجود نايل مي شوند و کتابهاي زيادي دربارة ديدارکنندگان امام زمان – عليه السّلام- به چاپ مي رسد. پيش از اين، تشرّفات به ندرت انجام مي شد و خورشيد عالم وجود، کمتر خود را نشان مي داد.

5. حضرت مهدي- عليه السّلام- در رويا و بيداري به افراد زيادي مژدة نزديکي ظهور را داده اند.[11] و به بعضي افراد در بيداري فرموده اند: «فلاني! تو زنده هستي و نمي ميري که من مي آيم.»

6. اکثر علامات ظهور واقع شده- به طوري که بعضي معتقدند- جز پنج علامت، که در صورت وقوع آنان، ظهور حتمي است.

 

علايمي از ظهور

1. در کتاب «جامع الاخبار» از رسول خدا- صلّي الله عليه و آله و سلّم- روايت شده که حضرتش مي فرمايند: «زماني فرا خواهد رسيد که شکمهاي مردم، خدايشان باشد و زنهايشان قبله شان. دينارهاي آنان دينشان و شرف آنان متاعشان. از اسلام جز اسمش و از قرآن جز درسش باقي نمي ماند. مسجدهاي آنها آباد و قلبهاي آنان خراب از هدايت است.»

2. در کتاب «بشارة الاسلام» از رسول خدا- صلّي الله عليه و آله و سلّم- روايت شده که

حضرتش فرمودند: «چگونه خواهيد بود وقتي که زنان شما تبهکار و جوانان شما فاسق شوند و شما امر به معروف و نهي از منکر نکنيد؟»

اصحاب عرض کردند: «اي رسول خدا! آيا چنين مي شود؟»

 

[1]. کشکول شيخ بهايي (ره)

[2]. ابن خلدون و تعداد اندکي وجود آن حضرت را منکرند اَلنّادِرُ کَالمَعدُوم.

[3]. قصص: 24

[4]. انبياء: 83

[5]. نوح: 26 - 27

[6]. اعراف: 71

[7]. «عيون اخبار الرضا»، ر ک «بحار الانوار» : ج 52 ص122

[8]. «کمال الدين» : ج 1، ص 320، چاپ مکتبه الصّدوق؛ «بحار الانوار»: ج 52، ص122 از احتجاج شيخ طبرسي

[9]. «مهدي موعود» ص 845

[10]. «مهدي موعود» ص1119

[11]. کتاب « کرامات المهدي» چاپ جمکران