مرکز دانلود خلاصه کتاب و جزوات دانشگاهی

انگل: بالانتیدیوم کلی

بیماری: بالانتیدیازیس

 

مقدمه:

بالانتیدیوم کلی انگل تک یاخته ای است که عامل بیماری بالانتیدیازیس می باشد.

بالانتیدیوم کلی بزرگترین جانور تک یاخته و تنها مژک دار شناخته شده در انگل های انسانی می باشد. بالانتیدیوم کلی به طور رایج انسان ها، نخستیان دیگر و خوک ها را آلوده می کند که مخزن و محل ذخیره انگل می باشند.

تک یاخته ها در سراسر جهان یافت می شوند و بروز عفونت در بولیوی، گینه نو و در فیلیپین با شیوع کمتر از 10% ذکر شده است.

آلودگی و عفونت نادر می باشد اما بیشتر در مکان هایی رخ می دهد که انسان ها به طور نزدیک با کثافات زندگی کرده و بهداشت عمومی آب ضعیف بوده یا وجود ندارد.

کیست های بالانتیدیوم کلی در مدفوع میزبان های آلوده آزاد می شوند، در نتیجه بالانتیدیوم کلی از توسط راه دهانی- مدفوعی انتقال می یابد.

انسان ها از طریق هضم آب یا غذایی که توسط مدفوع های شامل تک یاخته آلوده شده اند مبتلا می شوند. عفونت بالانتیدیوم کلی بیشتر اوقات بدون نشانه می باشد اما انگل می تواند روده بزرگ را مورد تهاجم قرار داده و منجر به اسهال، دیسانتری (اسهال خونی) ، کولیت (التهاب کولون) و درد شکمی شود. این مجموعه علایم، بالانتیدیازیس است که به طور مؤثر از طریق آنتی بیوتیک ها درمان شده و از طریق شستشوی مناسب دست، درمان آبی، جدا کردن زیستگاه های انسان و خوک و انهدام مناسب زباله می توان از آن جلوگیری کرد.

این وب سایت (یا انگل) برای فراهم کردن اطلاعات اصلی درباره بالانتیدیوم کلی و بالانتیدیازیس طراحی شده است.

انگل: بالانتیدیوم کلی

بالانتیدیوم کلی تنها مژک دار شناخته شده در انگل های انسانی می باشد.

مژک داران نمایانگر شاخه ای از تک یاخته ها می باشند که حداقل در یک مرحله از توسعه و پیشرفت توسط اندامک های مژه ای پیشرفته یا ساده بر روی سطح غشای خود مشخص می شوند و برای جنبش و تغییر مکان استفاده می شوند.

مژک داران دارای 2 هسته می باشند (یک هسته درشت و یک هسته کوچک) و از طریق تقسیم دو تایی عرضی، آمیختگی، خود باروری، باروری یاخته ای مجدداً تولید می شوند.

بالانتیدیوم کلی دارای 2 واکوئل جمع شونده می باشد. اگر چه واکوئل جمع شونده یا منقبض شونده برای مژک داران رایج هستند، آن ها در تک یاختگان انگلی نادر می باشند و این امر نشان می دهد که از نظر تطبیق فشار اسمزی با فشار اسمزی محیط دارای ظرفیت منحصر به فردی است.

بالانتیدیوم کلی دارای دو مرحله رشد می باشد: یک مرحله تروفوزوئیت و یک مرحله کیست.

تاریخچه:

بالانتیدیوم کلی برای بیش از یک قرن است که شناخته شده است، اما هنوز بیماری زایی تک یاخته و این که چطور انسان ها آن را کسب می کنند کاملاً شناخته شده نیست.

ریخت شناسی:

بالانتیدیوم کلی 2 مرحله رشد دارد: یک مرحله تروفوزوئیت و یک مرحله کیست.

تروفوزوئیت ها در روده ی بزرگ حیوانات میزبان زندگی می کنند.

آن ها در مژه ها انباشته می شوند و متولد می شوند یا دفع چرخشی دارند.

بالانتیدیوم کلی بزرگترین انگل تک یاخته انسان ها می باشد و در مرحله‌ی تروفوزوئیت این خصوصیت را کسب کرده است.

طول تروفوزوئیت ها 50 تا 130 میکرومتر و عرض آن ها 20 تا 70 میکرومتر می باشد.

در تروفوزوئیت ها، دو هسته به طور واضح، آشکار می باشند.

ماکرونوکلئوس یا هسته درشت کشیده و به شکل کلیه است و هسته کوچک کروی شکل در کنار آن جای گرفته است. در انتهای قدامی یک دهانه ای به عنوان پریستومر شناخته شده که منجر به دهان (سیتوستوم) یا دهان سلولی می شود.

بالانتیدیوم کلی مجدداً در طول مرحله ی تروفوزوئیت از طریق تقسیم دو تایی عرضی غیر جنسی یا آمیختگی جنسی تولید می شود.کیست مرحله ی عفونی چرخه ی زندگی بالانتیدیوم کلی می باشد.

انکیستیشن (در کیست کردن) فرایند تشکیل و شکل گیری کیست می باشد، این رویداد در رکتور یا راست روده میزبان هنگامی که مدفوعات آب گیری شده یا خیلی زود پس از این که مدفوعات دفع می شوند رخ میدهد. اگزکیستیشن در مرحله کیست، تروفوزوئیت ایجاد می کند و آن در روده ی بزرگ میزبان پس از هضم کیست رخ می دهد.

کیست ها از تروفوزوئیت ها کوچک تر هستند و بین 40 تا 60 میکرومتر می باشند.

کیست ها گرد بوده و دارای دیواره ی کیستی سخت و سنگین می باشند که از یک تا دو لایه تشکیل شده است. به طور معمول، تنها هسته بزرگ و شاید مژه و واکوئل انقباضی در کیست نمایان هستند.

 

نمایش یا نمای کلینیکی بالانتیدیازیس:

اغلب افرادی که مبتلا به بالانتیدیوم کلی هستند بدون علامت یا نشانه باقی می مانند.

افراد مبتلا دارای کیست یا تروفوزوئیت در مدفوع هایشان می باشند اما فاقد هر گونه علائم دیگر یا عوارض می باشند (به تشخیص مراجعه کنید).

 

نکته:در صورتی که شک دارید مبتلا به بالانتیدیازیس هستید با پزشک مشورت کنید.

اگر چه بالانتیدیوم کلی معمولاً در مجرای میزبان ساکن می شود، تروفوزوئیت ها می توانند به غشای مخاطی روده ی بزرگ آسیب برسانند و منجر به تشکیل زخم شوند. انگل یک ماده ای را ترشح می کند به نام آنزیم هیالورونیداز که به فساد بافت روده کمک می کند و سوراخ شدن غشای مخاطی را آسان می کند.

باکتری های دیگر در داخل روده به همراه بالانتیدیوم کلی وارد زخم می شوند و منجر به عفونت ثانویه می شوند.تشکیل زخم روده ی بزرگ با استفاده از سیگموئیدوسکوپی قابل مشاهده است.

علائم رایج بالانتیدیازیس شامل اسهال مزمن، دیسانتری اتفاقی (اسهال با عبور و انتقال خون یا مخاط)، تهوع، تنگی نفس، کولیت (تورم کولون)، درد شکمی، کاهش وزن، تشکیل زخم های عمیق روده ای و سوراخ شدن روده می باشد.

از آن جایی که این علائم اختصاصی نیستند و عمومی هستند و در شرایط دیگر مثل دیسانتری آمیبی یا آمیبیازیس رایج هستند، بالانتیدیازیس باید توسط بررسی میکروسکوپی مدفوع یا نمونه بافتی صورت گیرد( به تشخیص مراجعه کنید).

انفجار بالانتیدیازیس زمانی است که بیماری به طور ناگهانی و با شدت زیاد رخ دهد. و در صورت درمان نشدن، میزان مرگ و میر طبق گزارشات 30% می باشد.

دیسانتری به علت خونریزی منجر به ایجاد شُک و مرگ می شود.

بررسی و توجه داشتن به دیگر شرایط بهداشتی بیمار که باعث می شود فرد نسبت به بالانتیدیازیس سخت تر و حاد تر، آسیب پذیر تر شود نیز مهم است: برای مثال، انگل ها یا دیگر عفونت های روده ای، سوء تغذیه، الکلي بودن، ایمنی یا تاریخچه بیماری های ناتوان کننده مزمن.

عفونت ممکن است بیشتر بوده و مسلماً علایم بیماری در افراد ناتوان حاد تر می باشد. متأسفانه، بهداشت کلی ضعیف خصوصیت رایج جمعیت هایی است که بیشتر به بالانتیدیوم کلی مبتلا شده اند (به همه گیر شناسی مراجعه کنید).

علائمی که شرح داده شد بیشتر در موارد حاد و زمانی است که بالانتیدیوم کلی تهاجمی شده باشد. اغلب عفونت ها بدون نشانه هستند. با این وجود افراد بدون نشانه و علامت می توانند بیماری را انتقال دهند که این امر اهمیت مداخله های بهداشت عمومی را بیشتر روشن می سازد.

دوره انکوباسیون یا رشد موجودات ذره بینی بیماری زا در بدن:

پس از هضم و گوارش کیست بالانتیدیوم کلی، قبل از وقوع عفونت، روز ها یا هفته ها بایستی سپری شود.

تشخیص بالانتیدیازیس:

بالانتیدیازیس یک عفونت غیر مرسوم و غیر عمومی می باشد.

در صورتی که علائمی وجود داشته باشد این علائم عبارتند از اسهال، دیسانتری و درد شکمی (به نمایش کلینیکی مراجعه کنید).

در صورتی که بیمار با خوک یا دام های دیگر ارتباط نزدیک داشته باشد و در نواحی که اقدامات بهداشتی در مورد آب ضعیف است زندگی کرده یا اخیراً به آن جا مسافرت کرده باشد یا با افراد آلوده تماس داشته باشد، بالانتیدیازیس بایستی بررسی شود.

نکته:در صورتی که شک دارید به بالانتیدیازیس مبتلا شده اید با پزشک مشورت نمائید.

بالانتیدیازیس از طریق بررسی میکروسکوپی مدفوع بیمار تشخیص داده می شود.

نمونه مدفوع جمع آوری شده و اسلاید برای مطالعه و بررسی آماده می شود.کیست ها یا تروفوزوئیت ها در مدفوعات کشف می شوند. بالانتیدیوم کلی به صورت دوره ای از بین می روند، بنابراین نمونه های مدفوع بایستی دائماً جمع آوری شده و فوراً بررسی شود تا تشخیص دقیق باشد.

تروفوزوئیت ها هم چنین می توانند در بافت ظاهر شوند.

به منظور جمع آوری نمونه بافتی از رودۀ بزرگ از فرایند سیگموئیدوسکوپی باید استفاده شود.

وسیلۀ نازک و تو خالی تحت عنوان سیگموئیدوسکوپ که برای بررسی چشمی قسمت های انتهای روده بزرگ: راست روده (رکتوم) و کولن سیگموئید، استفاده می شود.

پزشک می تواند زخم های خونریزی کننده و التهاب را به منظور علت اسهال و دیگر عوارض GL پیدا کرده و برای بررسی از روش بافت برداری بافت استفاده کند.

از آن جایی که علائم بالانتیدیازیس شبیه به آمیبیازیس می باشد، تشخیص تک یاختۀ صحیح و اصلی که عامل بیماری است مهم است.بررسی میکروسکوپی مدفوع یا نمونه بافتی و خصوصیات ارگانیسم طبق ریخت شناسی برای تشخیص صحیح لازم می باشد.

همان طور که قبلاً گفته شد، بالانتیدیوم کلی بزرگ ترین جانور تک یاخته و تنها مژه دار انگل انسانی می باشد. این امر در تشخیص ارگانیسم های موجود در نمونه های بیماران مؤثر است.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

درمان بالانتیدیازیس

(1) تتراسایکلین:500 میلی گرم، چهار بار در روز به مدت 10 روز.

(در زنان حامله و بچه های کمتر از 8 سال توصیه نمی شود).

 

(2) مترونیدازول:750 میلی گرم، سه بار در روز به مدت 5 روز.

 

(3) یدوکینول:640 میلی گرم، سه بار در روز به مدت 20 روز.

نکته:این دارو ها توسط FDA تأیید شده، اما برای درمان بالانتیدیازیس در حال تحقیق و بررسی می باشد. اغلب موارد عفونت بالانتیدیوم کلی بدون علامت می باشند.

در صورت امکان، افراد بدون علامت بایستی درمان شوند تا انتقال بعدی بیماری متوقف شود.

بسیاری از افراد بدون درمان به صورت خود به خودی از بند عفونت رها شده و خوب می شوند. افراد مبتلا معمولاً با استفاده از یکی از دستورات غذایی ذکر شده به درمان به خوبی پاسخ می دهند. در صورتی که بالانتیدیازیس درمان نشود، مزمن می شود. اسهال دائمی منجر به فقدان زیاد مایع و آب گیری می شود. خونریزی شکمی و مربوط به شکم منجر به مرگ می شود.

 

 

همه گیر شناسی بالانتیدیازیس:

بالانتیدیوم کلی در سراسر جهان و کل جهان توزیع شده است. طبق گزارشات در منطقه ی استوایی رایج تر بود، اما هنوز این مشاهده ممکن است توسط عوامل دیگر اشتباه شود.

به عنوان مثال، نگه داشتن خوک در مناطق استوایی، ارزان و روش عادی بوده و بسیاری از کشور های در حال توسعه در منطقۀ استوایی فاقد سیستم های مناسب و سالم آب و ساختار کنترل طیور به علت جمعیت روستایی و فقیر می باشند. کشور هایی که از نظر شیوع عفونت بالانتیدیوم کلی شناخته شده می باشند شامل: بولیوی، فیلیپین و گینه نو می باشند.

به منظور مشخص نمودن شیوع عفونت آزمایش ها و مطالعات کمی انجام شده است. این تحقیقات و بررسی های انجام شده به طور کلی میزان شیوع کمتر از 1% را گزارش می کند.

اخیراً مطالعه ای در مورد بالانتیدیازیس بر روی کودکان مدرسه ای آیمارا، در آلتی پلانوی شمال بولیوی صورت گرفته است.

آیمارا، هندی های بومی هستند که پرورش دام، شامل خوک ها و کشاورزی را بر عهده می گیرند. منطقه آن ها بی رونق بوده و در کل بهداشت عمومی ضعیفی دارند. دیگر بیماری های انگلی مثل کریپتوسپوریدیوزیس در آلتی پلانوی شمال بولیوی بیماری بومی می باشد. محققان نمونه های مدفوع را از بچه های مدرسه ای در 22 اجتماع، در طول یک دورۀ پنج ساله جمع آوری کردند و از نظر حضور بالانتیدیوم کلی آن ها را آزمایش کردند. نیمی از جمعیت ها مبتلا به عفونت بالانتیدیوم کلی بودند.

هنوز، میزان شیوع پایین بوده و بین 1% تا 3/5% می باشد و میزان شیوع کلّی 2/1% می باشد. کودکان علائم بالانتیدیازیس را نشان نمی دادند و ظاهراً حاملان بدون علامت بیماری بودند. محققان هم چنین نمونه های مدفوع را از 5 خوک در اجتماعات جمع آوری کردند و حضور بالانتیدیوم کلی را در 54% از آن ها کشف کردند. تقریباً تمام خانواده هایی که در اجتماعات بررسی شدند خوک نگه می داشتند.

اگر چه میزان شیوع در بین بیشترین گزارش ها، پایین می باشد و عفونت بالانتیدیوم کلی بایستی به عنوان بیماری بومی در منطقه به حساب بیاید.

تقریباً تمام کودکانی که مورد تحقیق و بررسی قرار گرفتند علاوه بر بالانتیدیوم کلی، با یک یا چند انگل (جانور تک یاخته یا کرم/ گونه های کرم پهن) آلوده شده بودند. عفونت های مشترک، میزان آسیب ایجاد شده توسط انگل فردی را شدت می بخشند و احتمالاً آن ها دارای منابع عمومی عفونت هستند (به عنوان مثال آب آلوده).

کنترل بالانتیدیوم کلی از طریق مداخله های بهداشت عمومی، میزان شیوع بیماری های انگلی دیگر را کاهش می دهد.