مرکز دانلود خلاصه کتاب و جزوات دانشگاهی

نحوه نامگذاری پارتیشن‌ها در لینوکس

مقدمه

معمولا انتقال از سیستم عاملی که مدتها با آن کار کرده اید به یک سیستم عامل جدید تا حدی گیج کننده است. مفاهیمی که به آنها خو کرده بودید ممکن است در سیستم عامل جدید جای خود را به مفاهیم دیگری داده باشند. بنابراین با درک این مشکل که انتقال از یک سیستم عامل به دیگری میتواند تا حد زیادی مسأله ساز باشد بسیاری از کاربران ترجیح میدهند سیستم عامل جدید را در کنار سیستم عامل قبلی خود داشته باشند تا کم کم به سیستم عامل جدید خو گرفته و بتوانند کارهای روزمره خود را در سیستم عامل جدید انجام دهند.

این مقاله براساس مطالعات مرتبط در نصب ردهت 9 نوشته شده. در این مقاله نگاهی داریم به روشی که سیستم عامل لینوکس برای پارتیشن بندی هارد دیسک استفاده میکند.

اگر میخواهید از ردهت به فایل های خود که در پارتیشن های ویندوز قرار دارند دسترسی داشته باشید باید از فرمت FAT32 استفاده کرده باشید. دسترسی به پارتیشن های NTFS بدون برنامه های جانبی که گاه دردسرساز هستند فعلا امکان پذیر نیست. اگر شما بیش از یک پارتیشن ویندوز دارید لزومی ندارد که همه آنها NTFS باشند. میتوانید یکی از آنها را FAT32 قرار دهید و فایل هایی که میخواهید از لینوکس به آن دسترسی داشته باشید آنجا قرار دهید. البته لینوکس ردهت ۹ درایو های NTFS را هم شناسایی میکند ولی قابلیت خواندن و نوشتن روی این درایوها را به طور پیش‌گزیده به شما نمیدهد.

 

طریقه نام گذاری پارتیشن ها:

لینوکس پارتیشن ها را با ترکیبی از حروف و اعداد نام گذاری میکند. اگر شما عادت کرده اید که پارتیشن اول خود را با Drive C بشناسید امکان دارد در لینوکس کمی گیج شوید. ولی روش لینوکس در نام گذاری انعطاف پذیرتر است و اطلاعات بیشتری در مورد هارد به ما میدهد. روش نام گذاری بر اساس فایل تنظیم شده و نام گذاری این فایلها به ترتیب زیر است.

/dev/xxyN

/dev/

نام دایرکتوریی است که تمام فایل های مربوط به وسایل (Devices) آنجا هستند. از آنجایی که پارتیشن ها روی هارد دیسک قرار دارند و هارد دیسک یک وسیله ( Device ) محسوب میشود فایل هایی که به پارتیشن ها مربوط میشوند همه در این دایرکتوری قرار دارند.

xx

دو حرف اول نام پارتیشن ، نوع درایوی که پارتیشن روی آن قرار دارد را مشخص میکند. برای درایوهای IDE از دو حرف hd استفاده میشود و برای درایوهای SCSI از دو حرف sd .

y

این حرف نشان میدهد که پارتیشن روی کدام هارددیسک قرار دارد. اگر شما فقط از یک هارد دیسک استفاده میکنید این حرف همیشه a خواهد بود. اگر از بیش از یک هارددیسک در کامپیوتر خود دارید حرف b به هارد دوم اشاره میکند و به همین ترتیب ادامه پیدا میکند.

N

شماره آخر نشان دهنده پارتیشن است. شماره های 1 تا 4 به پارتیشن هایی اطلاق میشود که از نوع Primary یا Extended باشند. پارتیشن های منطقی ( Logical Partitions ) شماره های 5 به بعد را میگیرند. به عنوان مثال /dev/hda3 سومین پارتیشن از نوع Primary یا Extended است که روی اولین درایو IDE قرار دارد. در مثال دیگر /dev/sdb6 به دومین پارتیشن منطقی روی دومین هارددیسک SCSI اشاره دارد.

 

انواع فرمت پارتیشن ها:

همانطور که در ویندوز هر یک از پارتیشن های شما ممکن است از نوع FAT32 یا NTFS باشند در لینوکس هم هر پارتیشن میتواند دارای فرمتهای مختلف باشد. البته در لینوکس این تقسیم بندی قدری متنوع تر است و هر کدام برای منظور خاصی به کار میروند. هنگام نصب درهت به شما توصیه میشود که حداقل سه پارتیشن ایجاد کنید. یکی برای حافظه مجازی با فرمت SWAP و دو پارتیشن دیگر برای ریشه و امور boot شدن با فرمت ext3 .

 

SWAP

این فرمت برای پارتیشنی به کار میرود که لینوکس برای ایجاد حافظه مجازی استفاده میکند. فرض کنید میخواهید از برنامه ای استفاده کنید که احتیاج به مقدار زیادی حافظه RAM دارد. لینوکس از این فرمت برای شبیه سازی RAM روی هارد دیسک استفاده میکند. البته این نمیتواند به عنوان جایگزینی برای RAM در نظر گرفته شود زیرا سرعت آن بسیار پایین تر از RAM است. ولی تا وقتی که شما RAM خود را افزایش دهید میتواند کار شما را راه بیندازد. اندازه این پارتیشن باشد باید به اندازه حافظه RAM ویا دوبرابر آن باشد. اگر فضای کافی روی هارد دیسک خود دارید پیشنهاد میشود فضایی معادل دو برابر RAM به این پارتیشن اختصاص دهید. البته باید توجه داشته باشید که این مقدار بدون توجه به مقدار حافظه ای که دارید باید بین 32MB تا 2GB باشد. به عنوان مثال اگر مقدار RAM شما 2GB است نمیتوانید 4GB به این پارتیشن اختصاص دهید.

ext2

این فرمت برای زخیره اطلاعات معمولی که کاربر به طور روزمره با آن سروکار دارد به کار میرود. اما از درهت 7.1 به بعد جای خود را به ext3 داد.

 

ext3

این فرمت نسخه ارتقا یافته ext2 است که نسبت به نسخه قبل خود دارای چندین مزیت است. همانطور که میدانید قبل از اینکه کامپیوتر خود را خاموش کنید باید آن را Shut Down کنید. اگر به هر دلیلی این کار انجام نشود دفعه بعد که کامپیوتر را روشن میکنید درایوها باید از نظر انسجام اطلاعات تست شوند. ولی در فرمت ext3 از روشی به نام Journaling استفاده میشود که این کار در مدت زمان بسیار اندکی صورت می‌گیرد و این ربطی به اندازه درایو شما ندارد. از نظر انسجام داده ها و سرعت دسترسی نیز این فرمت بهتر از نسخه قبلی خود عمل میکند. ضمنا تبدیل از ext2 به ext3 و بالعکس به آسانی بدون از دست دادن اطلاعات امکان پذیر است.

 

vfat

این نوع پارتیشن برای اشاره به درایوهایی است که در ویندوز به نام FAT32 شناخته میشوند. درایوهای اصلی لینوکس نمیتوانند با این فرمت پارتیشن بندی شده باشند، ولی امکان خواندن و نوشتن در این پارتیشن‌ها بدون مشکل وجود دارد.

 

RAID (Redundant Array of Independent Disks)

فرض کنید که چند هارد دیسک با اندازه های کوچک دارید و میخواهید این هارد دیسکها به عنوان یک هارد دیسک بزرگ عمل کنند. این کار برای افزایش راندمان خواندن/نوشتن همچنین برای مواقعی که میخواهید در آن واحد اطلاعاتتان روی چند هارد دیسک نوشته شود استفاده میشود. این نوع پارتیشن بندی دارای انواع سخت افزاری و نرم افزاریست که هر کدام به سطوح مختلف تقسیم میشوند.

 

LVM (Logical Volume Manager)

از درهت 8 به بعد فرمت جدیدی ارايه شد که با استفاده از آن میتوانید اندازه پارتیشن ها را بنا بر نیازتان تغییر دهید بدون اینکه احتیاج به پارتیشن بندی مجدد داشته باشید. حتا اگر هارد دیسک جدیدی خریداری کرده اید میتوانید آن را به پارتیشن های موجود اضافه کنید. جزییات فرمت های RAID و LVM از حوزه این مقاله خارج است و هر کدام مقاله جداگانه ای را طلب میکند.

 

کار کردن با سیستم فایل لینوکس

سیستم فایل لینوکس ساختاری است که اطلاعات شما را در کامپیوتر ذخیره میکند. فایلها در یک ساختار درختی از دایرکتوری ها ذخیره میشوند. هر دایرکتوری میتواند حاوی فایلها و دایرکتوری های دیگری باشد. در صورتی که بخواهید ساختار سیستم فایل لینوکس را دقیق تر توصیف کنید، آن بیشتر شبیه یک درخت وارونه است. در بالاترین نقطه، دایرکتوری ریشه قرار دارد که بوسیله یک اسلش تنها نشان داده میشود. در زیر آن دایرکتوری های عمومی و سیستمی سیستم عامل لینوکس قرار میگیرند. مانند bin، dev، home و tmp . هر کدام از این دایرکتوری ها محتوی دایرکتوری های دیگری هستند. تصویر ۲ ساختار درختی سیستم فایل لینوکس را نشان میدهد.

 

ساختار سیستم فایل لینوکس

 

برخی از دایرکتوری های مهم سیستم فایل لینوکس در زیر توضیح داده شده اند.

bin : فرامین عمومی سیستم عامل لینوکس در این دایرکتوری قرار دارند. مانند ls، sort و chmod.

dev : حاوی نقاط دسترسی به ابزارهای سخت افزاری کامپیوتر شما است. مانند ترمینالها (tty)، دیسکهای فلاپی (fd)، دیسکهای سخت (hd) و ... کاربران بطور معمول برای دستیابی به این دستگاهها از نامهای آنها استفاده میکنند.

etc : حاوی برخی فایلهای پیکربندی سیستم است.

home : دایرکتوری های کاربران یک سیستم لینوکس در این دایرکتوری قرار میگیرد.

mnt : محلی را برای متصل کردن ابزارها و دیسکها مانند فلاپی، CD-ROM و درایوهای شبکه ایجاد میکند.

root : دایرکتوری خانگی کاربر ریشه است.

sbin : دستورات مدیریتی سیستم در این دایرکتوری قرار میگیرند.

tmp : محل قرارگیری فایلهای موقت.

usr : محل قرارگیری مستندات سیستم، بازی ها، فایلهای گرافیکی، کتابخانه ها و بسیاری چیزهای دیگر.

 

پارتیشن و لینوکس

در داس و ویندوز برای دسترسی به ابزار های ذخیره سازی مختلف و پارتیشن های مختلف دیسک سخت از حروفی که به نام درایو موسوم هستند استفاده می شود مانند A برای فلاپی و C برای دیسک سخت در حالیکه در لینوکس به این نحو نمی باشد فیل ها در یک ساختار درختی وارونه ذخیره می شوند و هر دایرکتوری می تواند حاوی فایل ها و ودایرکتوریهای دیگر باشد

در لینوکس تمام ابزار های ذخیره سازی در دل سیستم با هم ادغام شده اند مثلا محتویات فلاپی دیسک در مسیر /floppy قرار می گیرد .

سیستم ساختاری ذخیره در لینوکس به صورت دایرکتوری می باشد بعضی از دایرکتوریهای مهم سیستم لینوکس عبارتند از :

1- bin فرامین عمومی سیستم عامل لینوکس در این دایرکتوری قرار دارد مانند sort ls و

2- dev حاوی نقاط دسترسی به ابزار های سخت افزاری کامپیوتر است مانند ترمینال ها دیسک های فلاپی دیسک های سخت و کاربران به طور معمول برای دستیابی به این دستگاه ه ها از از نام های آنها استفاده می کنند.

3- etc حاوی برخی فایل های پیکر بندی سیستم است

4- home دایرکتوری کاربران یک سیستم لینوکسی می باشد و اطلاعات کاربران در این دایرکتوری قرار می گیرد.

5- mnt محلی برای متصل کردن ابزار ها دیسک های سخت دیسک های USB و داریو های شبکه می باشد .

6- root دایرکتوری خانگی کاربر ریشه می باشد

7- sbin دستورات مدیریت سیستم در این دایرکتوری قرار می گیرد

8- tmp محل قرار گیری فایل های موقت می باشد

9- usr محل قرار گیری مستندات سیستم بازی ها فایل های گرافیکی کتابخانه ها و چیزهای دیگر است

در سیستم فایل داس و ویندوز برای جدا کردن پوشه ها و مسیر ها از بک اسلش استفاده می شود در حالی که در لینوکس از اسلش استفاده می شود.

نام فایل در داس و ویندوز همیشه دارای یک پسوند است مانند txt برای فیل های متنی در لینوکس به این پسوند ها احتیاجی نیست لینوکس بدون توجه به پسوند نوع فایل را تشخیص می دهد .

شما باید در ویندوز هارد را به پارتیشن های مختلف تقسیم کنید تا سیستم عامل در آن سوار شود این کار در لینوکس هم باید انجام گردد ولی در لینوکس شما باید حداقل دارای سه پارتیشن باشید تا سیستم کار خود را به خوبی انجام دهد و با مشکلی بر خورد نکند.

این پارتیشن ها در اصل همان دایر کتوریهای می باشند که در بالا به آنها اشاره شده است چهار پارتیشن مهم عبارتند از

/boot

/root

/swap

/home

پارتیشن boot محل قرار گیری فایل های مربوط به بوت سیستم می باشد و سیستم در هنگام بالا آمدن این دایر کتوری را می خواهد و سیستم شروع به کار می کند

البته اکثر کاربران دایرکتوری boot را در داخل سایر دایر کتوری قرار می دهند که بهتر است این کار را انجام ندهند اندازه این پارتیشن حداقل باید 100 مگا بایت باشد

پارتیشن root محل فایل ها و برنامه های و ابزار های مربوط به مدیر یا کار بر اصلی سیستم می باشد که بهتر است جدا باشد و بسته به نیاز مدیر دستگاه اندازه این پارتیشن می تواند متفاوت باشد.

پارتیشن swap یکی از پارتیشن های مهم می باشد می دانید که وجود داشتن RAM برای دستگاه لازم و ضرور ی میباشد و می دانید هر چه RAM دستگاهی بالاتر باشد سرعت و کارآیی آن دستگاه بهتر است زمانی است که شما تعداد زیادی برنامه باز کرده اید و دستگاه با کمبود RAM مواجه شده است در این حالت RAM مجازی دستگاه به داد سیستم می رسد که در ویندوز به آن Virtual memory می گویند این RAM مجازی در لینوکس SWAP نام دارد و چون لینوکس در SERVER ها کاربرد زیادی دارد و روی سیستم های SERVER فشار زیادی وارد می شود از اینرو وجود داشتم RAM مجازی لازم وضروری است بدون این RAM کارآیی سیستم واقعاً افت می کند پس باید این پارتیشن حتما ایجاد شود بهتر است مقدار این پارتیشن دو برابر RAM فیزیکی باشد مثلا اگر شما دارای 512 مگابایت RAM هستید SWAP شما باید در حدود 1024 مگابایت باشد.

 

پارتیشن home محل ذخیره کل داده ها و اطلاعات مربوط به کاربران سیستم می باشد و اندازه آن بسته به نیاز کاربران و تعداد آنها است.

البته شما می توانید برای هر کدام از دایرکتوریها یک پارتیشن جداگانه درست کنید که البته احتیاجی نیست .

برای پارتیشن بندی در لینوکس شما می توانید از برنامه هایی که در هنگام نصب لینوکس همراه خود سیستم ارائه میشود استفاده کنید کار کردن با تعدادی از این برنامه ها مانند FDISK ویندوز می باشد و در تعدادی دیگر شما دارای محیط گرافیکی هستید.که کار را راحت تر کرده است

از برنامه هایی مانند Partition Magic در ویندوز هم می توانید استفاده کنید.

برای نصب لینوکس بهترین روش این است که یکی از پارتیشن های موجود در روی هارد با استفاده از Disk management ویندوز های NT یا برنامه ای مانند Partition Magic حذف یا ِDELETE کنید و سپس بر روی فضای حذف شده لینوکس را نصب کنید.

 

سعی کنید فضای کافی داشته باشید

اگر بتوانید یک هارد جدا یا دیگر برای لینوکس جور کنید بهتر است چون متاسفانه ویندوز رابطه خوبی با لینوکس ندارد و ممکن است ویندوز باعث خرابی لینوکس تان شود بعضی از برنامه های ویندوزی مثل norton systemwork و غیره پارتیشن های ویندوز را غیر مجاز اعلام می کنند و شروع به درست آنها می کنند که ممکن است به لینوکس آسیب برسد

سیستم فایل لینوکس در یک ساختار درختی وارونه قرار گرفته است. این ساختار از ریشه (/) آغاز می‌شود که درون آن دایرکتوری‌ها و زیردایرکتوری‌های مختلفی قرار گرفته اند. بعنوان یک مدیر سیستم باید بررسی کنید که تمام دیسک‌های شما در این ساختار برای کاربرانتان و یا خودتان موجود باشند. همچنین باید بدانید که در محل‌های مورد نیاز فضای خالی کافی برای ذخیره داده‌ها وجود دارد یا خیر و در صورت اشکال، این اشکالات را برطرف نمایید.

سیستم فایل لینوکس کاملا متفاوت از سیستم فایل‌های مورد استفاده در سیستم عامل ویندوز مایکروسافت است. بجای تخصیص یک نام درایو (مانند A، C و...) برای هر یک از دستگاه‌ها مانند دیسک سخت، درایو CD-ROM و...، تمام این دستگاه‌ها در دایرکتوری‌های ویژه‌ای متصل (mount) می‌شوند. شما باید بتوانید این نقاط اتصال را ایجاد نمایید. پس به دایرکتوری‌هایی که در آنها پارتیشن‌های مختلف یک دیسک سخت یا درایوهای فلاپی و CD-ROM متصل می‌شوند، نقاط اتصال یا mount point گویند.

هر کاربر لینوکس اعم از یک کاربر رده متوسط و یا یک مدیر سیستم لینوکس در شرایطی حتما نیاز پیدا خواهد کرد که فایل سیستمهای مختلف را جهت مشاهده محتویات درایوها اعم از درایوهای موجود بر روی هاد دیسک یا درایوهای شبکه به سیستم لینوکس متصل یا به اصطلاح

mount نماید . البته اکثر توزیعهای لینوکس به صورت خودکار دستور mount -a (اتصال تمام فایل سیستمها) را در هربار بوت اجرا می‌کنند. بنابراین استفاده از این دستور فقط در شرایط خاصی نیاز می‌باشد.

Mount کردن فایل سیستمها می‌تواند به منظورهای زیر صورت گیرد:

-نمایش دیسکها، پارتیشن ها و فایل سیستم های راه دور (شبکه) که در حال حاضر متصل هستند.

-اتصال موقت یک سیستم فایل

برای نمایش اینکه در حال حاضر چه پارتیشن‌هایی از دیسک سختتان به سیستم فایل متصل شد است، باید از دستور mount استفاده نمایید. به این منظور یک پنجره ترمینال باز کرده و دستور زیر را تایپ نمایید. خروجی دستور را در زیر آن مشاهده می‌کنید:

$ mount

/dev/hda3 on / type ext3 (rw,errors=remount-ro)

proc on /proc type proc (rw)

devpts on /dev/pts type devpts (rw,gid=5,mode=620)

/dev/hda2 on /boot type ext3 (rw,errors=remount-ro)

/dev/hda5 on /home type ext3 (rw,errors=remount-ro)

/dev/hda8 on /Data type ext3 (rw,errors=remount-ro)

/dev/hda7 on /mnt/D type vfat (rw,gid=105,umask=002)

 

همانطوری که می‌بینید، proc و devpts نیز به عنوان سیستم فایل نشان داده شده اند. در حقیقت این ها نوع خاصی از سیستم فایل هستند که به هیچ پارتیشنی در سیستم مربوط نمی‌باشند ولی در دستور mount نمایش داده می‌شوند.

در مثال بالا، پارتیشن‌های متصل عبارتند از dev/hda2، dev/hda3، dev/hda5، dev/hda8 و dev/hda7که فضای موجود در دایرکتوری های boot، /، home،Data و mnt/D را فراهم می‌کنند. به کلام دیگر، نقطه اتصال پارتیشن dev/hda2 دایرکتوری boot و به همین ترتیب است. در دایرکتوری boot اطلاعات لازم برای بوت شدن و مدیر بوت سیستم (گراب یا لیلو) قرار می‌گیرد. این اطلاعات شامل برنامه boot loader و فایل‌های پیکربندی آن است. دایرکتوری home حاوی داده‌های کاربران تعریف شده روی سیستم است. هر کاربر دارای یک دایرکتوری معمولا همنام با نام کاربری خود در دایرکتوری home است. / نیز بخش اصلی سیستم لینوکس است که اکثر دایرکتوری‌های سیستمی و فایل‌های سیستمی سیستم عامل در آن قرار می‌گیرند. در مثال بالا پس از کلمه type می‌توانید نوع فرمت پارتیشن مورد نظر را ببینید. مثلا ext3 یا vfat.

قرار دادن بخش های مختلف سیستم فایل لینوکس روی پارتیشن‌های مختلف می‌تواند محاسن زیادی داشته باشد. مثلا در صورتی که دایرکتوری مربوط به کاربران یعنی home را در یک پارتیشن جداگانه قرار دهید و آن پارتیشن پر شود، اختلالی در سیستم بوجود نخواهد آمد. ولی در صورتی که این دایرکتوری در کنار دایرکتوری ریشه در یک پارتیشن قرار گیرند، پر شدن آن منجر به پرشدن کل فضای دیسک سیستم شده و در کار کل سیستم اختلال ایجاد می‌کند. البته در سیستم‌های خانگی معمولا این اتفاق کمتر می‌افتد و قرار دادن کل سیستم در پارتیشن ریشه به احتمال زیاد مشکلی ایجاد نخواهد کرد، ولی این مسئله در سیستم‌هایی که به نحوی عملیات سرویس دادن را انجام می‌دهند، بسیار حیاتی و مهم است.

تمام کاربران می‌توانند از دستور mount بدون هیچ گزینه و پارامتری استفاده نماید. همانطوری که قبلا نشان داده شد، هنگامی که از این دستور بدون هرگونه گزینه و پارامتری استفاده می‌کنید، فایل سیستمهایی که در حاضر به سیستم متصل هستند، نمایش داده می‌شوند.

عمومی ترین وسایلی که بصورت دستی متصل می‌شوند، عبارتند از دیسکهای فلاپی و درایوهای CD-ROM. البته با توجه به نوع محیط گرافیکی و نوع توزیعی که استفاده می‌کنید، این دیسک‌ها ممکن است هنگام کلیک بر روی آیکون آنها و یا وارد نمودن آنها به درایو به طور خودکار متصل شوند.

در صورتی که می‌خواهید یک سیستم فایل را بطور دستی متصل نمایید، اطلاعات موجود در فایل fstab می‌تواند به شما کمک کند. شما یک گزینه را مشخص می نمایید و باقیمانده اطلاعات لازم از این فایل دریافت می‌شود. بنابراین اطلاعات موجود در فایل fstab به شما کمک می‌کند تا فایل سیستم‌ها را خیلی سریع متصل نمایید. مواردی که می‌توانید آنها را بصورت سریع متصل نمایید عبارتند از:

-درایو CD-ROM: در صورتی که یک دیسک CD-ROM با فرمت استاندارد (ISO9660) در درایو قرار دارد، میتوانید آنرا با استفاده از دستور زیر متصل نمایید:

$ mount /mnt/cdrom

 

به طور پیش گزیده، درایو CD-ROM در دایرکتوری mnt/cdrom یا cdrom/ متصل می‌شود. اطلاعات مورد نیاز این دستور به طور خودکار از فایل fstab دریافت می‌شوند. برای نمایش محتویات دیسکی که اکنون متصل شده است، کافی است با استفاده از دستور cd وارد مسیر آن شده و سپس دستور ls را تایپ نمایید:

$ cd /mt/cdrom

$ ls

-دیسک‌های فلاپی: برای دیسک‌های فلاپی نیز می‌توانید همانند بالا رفتار نمایید. دستور زیر باعت اتصال دیسکهای فلاپی خواهد شد:

$ mount /mnt/floppy

البته در صورتی که از لیبرانت یا دبیان استفاده می‌کنید، محل اتصال فلاپی floppy/ خواهد بود.

-پارتیشن‌های ویندوز: برای پارتیشن‌هایی که در فایل fstab تعریف نموده‌اید نیز می‌توانید مانند بالا عمل کنید:

$ mount /windows

در هر سه مورد فوق، می‌توانید از آدرس دستگاه‌های سخت افزاری درایوهای CD-ROM، پارتیشن دیسک سخت و فلاپی نیز استفاده نمایید. (dev/cdrom و dev/fd0 و dev/hda1) گزینه‌هایی وجود دارد که می‌توانید آنها را به همراه دستور mount به کار ببرید. این گزینه‌ها عبارتند از:

- گزینه t auto- : در صورتی که هنگام متصل نمودن یک دیسک یا فلاپی، مطمئن نیستید که سیستم فایل آن چیست، می‌توانید از این گزینه تعیین خودکار نوع سیستم فایل استفاده نمایید.

- گزینه r- : در صورتی که فقط نیاز به خواندن یک سیستم فایل دارید و نمی خواهید آنرا تغییر دهید، می‌توانید آنرا بوسیله این گزینه بصورت فقط-خواندنی متصل نمایید.

- گزینه w- : این گزینه برعکس گزینه بالا بوده و فایل سیستم را بصورت خواندن/نوشتن متصل می‌کند.

برخی گزینه های دستور mount وجود دارند که فقط مخصوص یک سیستم فایل مشخص هستند. برای کسب اطلاعات در مورد این گزینه‌ها کافی است از دستور man mount استفاده نمایید.

 

اتصال سیستم فایل

هنگامی که سیستم لینوکس شما بوت می‌شود، بیشتر پارتیشن‌های مربوط به لینوکس به طور خودکار به سیستم فایل متصل می‌شوند. بنابراین در این بخش من سعی خواهم کرد بیشتر در مورد چگونگی اتصال ابزارها و پارتیشن‌های دیگر صحبت کنم.

شما می‌توانید پارتیشن‌هایی را که سایر سیستم عاملها مانند ویندوز اختصاص داده شده اند، در لینوکس متصل نموده و اطلاعات خود را در آنها ذخیره نموده یا از آنها بخوانید. همچنین می‌توانید به سادگی دستگاه‌های فلاپی درایو و CD-ROM را به سیستم فایل خود متصل نمایید.

فایل سیستم های مورد پشتیبانی در لینوکس ردهت

برای مشاهده اینکه اکنون چه نوع سیستم فایلهای در کامپیوترتان در حال استفاده می‌باشند، از دستور cat مطابق مثال زیر استفاده نمایید :

$ cat /proc/filesystems

ext3

ext2

cramfs

nodev ramfs

msdos

vfat

iso9660

romfs

 

استفاده از fstab برای تعریف سیستم فایلهای قابل اتصال

دیسک‌های سخت و سیستم فایل‌های شبکه‌ای که هر روز استفاده می‌کنید، به طور معمول طوری تعریف شده اند که در هر بار بوت سیستم فایل‌های شما را متصل میکند. این تعریفها در فایل etc/fstab ذخیره می‌شوند که در زیر نمونه ای از این فایل نشان داده شده است:

LABEL=/ / ext3 defaults,errors=remount-ro 1 1

LABEL=/boot /boot ext3 defaults,errors=remount-ro 1 2

/dev/hda5 /home ext3 defaults,errors=remount-ro 0 2

/dev/hda8 /Data ext3 defaults,errors=remount-ro 0 2

/dev/hda6 none swap sw 0 0

proc /proc proc defaults 0 0

/dev/fd0 /floppy vfat,auto defaults,user,noauto 0 0

/dev/hdc /cdrom udf,iso9660 defaults,user,noauto,ro 0 0

 

تمام سیستم فایلهایی که در این فایل وجود دارند هنگام بوت به طور خودکار متصل میشوند. بجز آنهایی که جلوی آنها عبارت noauto قید شده است.در مثال بالا، سیستم فایلهای / ، boot و home هنگام بوت متصل میشوند در حالی که floppy و درایو CD-ROM، هنگام بوت به طور خودکار متصل نخواهند شد. همچنین این امکان وجود دارد تا پارتیشن های ویندوز را نیز در در این فایل وارد نمود تا بتوان به داده های آنها از داخل لینوکس دسترسی پیدا کرد. برای این کار، کافی است با تایپ دستور su و کلمه عبور ریشه، بصورت کاربر ریشه وارد شده و با استفاده از یک ویرایشگر متنی مانند vi فایل etc/fstab را ویرایش نمایید:

$ vi /etc/fstab

و خط زیر را در آخر آن اضافه نمایید:

/dev/hda1 /windows vfat defaults,noauto,umask=002 0 0

نکته: چون لینوکس ردهت نمی تواند درایوهای Fat و Fat32 را هنگام بوت به صورت خودکار متصل نماید. به همین علت هم کلمه noauto در خط مربوط به مثال بالا ذکر شده است. در صورتی که این خط را ننویسید، ردهت در هنگام بوت از ادامه فرایند بوت جلوگیری نموده و اجازه نخواهد داد تا کامپیوترتان بوت شود. برای عبور از چنین شرایطی و اصلاح این خط می‌توانید با فشردن دگمه i هنگام بوت و ورود به حالت سوال و جواب، اجرای این خط را متوقف کرده و پس از ورود به سیستم، فایل fstab را با استفاده از یک ویرایشگر متنی مانند vi ویرایش و اصلاح نمایید.

در سایر توزیع‌ها مانند لیبرانت یا دبیان می‌توانید پارتیشن‌های ویندوز خود را بطور خودکار در ابتدای بوت متصل نمایید.

اکنون به مواردی که می‌توانید در یک خط فایل fstab ذکر نمایید می پردازیم:

-فیلد اول: در این قسمت می‌توانید نام ابزار مربوط به سیستم فایل را وارد نمایید. برای سیستم فایل‌های مجازی مانند proc در این قسمت کلمه none وارد می‌شود. همچنین در این بخش امکان استفاده از UUID ها نیز وجود دارد. استفاده از UUID به این معنی است که شما بجای وارد نمودن نام ابزار سخت افزاری، نام پارتیشن مربوطه را وارد می‌کنید. در مثال بالا، دو پارتیشن / و root به این صورت تعریف شده اند. مزیت این کار این است که در صورتی که یکی از این پارتیشن‌ها را به یک ابزار دیگر با آدرس متفاوت منتقل کنید، نیازی به ویرایش فایل fstab وجود ندارد. زیرا نام آنها همچنان ثابت مانده است. در لینوکس دیسک‌های سخت IDE به نام hd شناخته می‌شوند. نخستین دیسک سخت سیستم hda نام دارد. دیسک سخت دوم نیز hdb و به همین ترتیب. پارتیشن اول دیسک سخت اول سیستم hda1 نام دارد و به همین ترتیب. پس در مثال بالا، به سیستم می‌گوییم تا پارتیشن اول دیسک سخت اول سیستم را متصل نماید.

-فیلد دوم: در این قسمت نقطه اتصال یک پارتیشن در سیستم فایل مشخص می‌شود. اطلاعات موجود در این پارتیشن از طریق نقطه اتصال آن قابل دسترسی خواهد بود.

-فیلد سوم: در این قسمت باید نوع سیستم فایل را مشخص نمایید که می‌تواند یکی از سیستم فایلهایی باشد که در توزیع شما پشتیبانی شده و پارتیشن مورد نظر دارای آن سیستم فایل است.

-فیلد چهارم: گزینه های دستور mount. مثلا در مثال بالا، همانطور که توزیح داده شد، گزینه noauto از اتصال خودکار سیستم فایل هنگام بوت جلوگیری می‌کند و یا گزینه ro سیستم فایل را بصورت فقط خواندنی متصل می‌کند. این گزینه‌ها با استفاده از کاما از هم جدا می‌شوند.

 

نکته: به طور معمول، فقط کاربر ریشه مجوز اتصال و برداشتن اتصال سیستم فایلها را داراست. برای دادن این اختیار به سایر کاربران، باید آنها را در بخش گزینه‌ها یا فیلد چهارم وارد نمایید. برای این کار کلمه users را اضافه نمایید.

-فیلد پنجم: عدد نوشته شده در این فیلد مشخص می‌کند که آیا سیستم فایل نیاز به dump شدن دارد یا خیر. شماره ۱ نشانگر وجود این نیاز و ۲ نشانگر عدم نیاز به این کار است. Dump به معنای نوشتن محتویات در هنگام بروز خطا در یک فایل جداگانه می‌باشد.

-فیلد ششم: عدد نوشته شده در این فیلد نشاندهنده این است که آیا این سیستم فایل نیاز دارد تا بوسیله برنامه تصحیح فایل سیستم (fsck) بررسی شود یا خیر. عدد ۱ نشاندهنده وجود این نیاز و عدد ۲ نشانگر عدم نیازبه این کار است.

 

 

منابع اينترنتي

http://afghantux.blogspot.com

http://www.gambas-ir.com

http://www.hackerz.ir.

http://www.persianbb.com