مرکز دانلود خلاصه کتاب و جزوات دانشگاهی

سیاست آمریکا در برابر رژیم صهیونیستی

مقدمه

دیپلماسی اعراب، در تمام جنگها و حملات اسرائیل علیه جهان عرب، به طور کامل در برابر موضع حمایت گرانه آمریکا قرار داشته است.

به راستی چرا ایالات متحده، منافع و حیثیت معنوی خود را به خطر انداخته است؟ و چرا این کشور، صداقت را از رابطه خود با جهان عرب (300 میلیون نفر)، جهان اسلام (یک میلیارد و 200 میلیون نفر) و بلکه تمام مللی که در سراسر جهان، از شرق تا غرب، به حقوق بشر پای بندند و به رعایت پیمانها و قوانین بین المللی فرا می خوانند، کاملاً کنار گذاشته است؟ و چرا از کشتارها و قتل عامهایی که اسرائیل مرتکب می شود، تحت عنوان همین ارزشها و اصول انسانی، دفاع و حمایت می کند؟

باید گفت که اساسا در طرح این سؤال که نسل اندر نسل بر هر لب و زبانی جاری بوده است، اشتباهی رخ داده و آن عبارت از این عقیده است که ایالات متحده، اسرائیل را حمایت می کند. این اعتقاد نادرست، منجر به اخذ نتایج نادرست شده است. رابطه ایالات متحده و اسرائیل، مبتنی بر حمایت و تقویت (سیاسی) نیست و نیز این مطلب که تلاش بیش از حد اعراب در تأمین منافع استراتژیک آمریکا، نقش این ژاندارم را حذف یا متوقف خواهد کرد، صحیح نمی باشد.

واقعیت آن است که رابطه آمریکا ـ اسرائیل، از حد منافع سیاسی، اقتصادی و امنیتی، فراتر است و نیز وقتی که آمریکا، پیشنهاد توافق و حتی حرکت در رکاب اسرائیل را به جهان عرب داد، برقراری این رابطه، هرگز تغییری در موضع آمریکا نسبت به اسرائیل ایجاد نکرد دلیل آن این است که این موضع، مبتنی براصول و معتقدات ایمانی است که از حد منافع و محاسبات سیاسی گذشته است.

جدا از دیگر مناطق جهان، تنها خاورمیانه، در معرض تصمیم سیاسی آمریکا در خصوص اجرای آن اصول ایمانی، قرار گرفته است و لابی فعال و پر نفوذ صهیونیستی در ایالات متحده، چیزی جز یک ابزار از مجموعه ابزارهای متعددی که این اصول را به نفع اسرائیل به کار می گیرد، نیست.

از این رو، ناچار از فهم این اصول و شناخت جایگاه آن در عملیات تصمیم سازی و تصمیم گیری آمریکا هستیم تا بتوانیم به درک پشتوانه التزام آمریکا نسبت به اسرائیل دست یابیم.

در سال 1897م. در شهر بال سوئیس، اولین کنگره صهیونیسم به دعوت «تئودور هرتزل» ـ یکی از روزنامه نگاران اتریشی ـ برگزار شد. اما جنبش و حرکت صهیونیسم مسیحی، سه قرن قبل از آن، از هلند و بریتانیا آغاز و سپس در ایالات متحده مستقر و ریشه دار شده بود.

کاتولیکها، عقیده داشتند که عصمت، از خصایص «کلیسا»ست و در «پاپ» ظهور می یابد. اما پس از آغاز جنبش اصلاح طلبی مذهبی ـ که از آلمان به رهبری مارتین لوتر، کالوین و دیگران نشو و نمو یافت ـ نظریه ای که معتقد بود عصمت، ویژه کتاب مقدس است، (به جای نظر کاتولیکها) مبنی قرار گرفت.

مذهب کاتولیک بر نظر کشیش آگوستین پای می فشرد که می گفت:

آنچه راجع به وجود «کشور خدا» در کتاب مقدس آمده است، در آسمان قرار دارد نه در زمین و ثانیا: «قدس» و «صهیون»، دو محل معین زمینی، برای سکنای یهود، نیست، بلکه دو مکان آسمانی است که به روی تمام مؤمنین به خدا گشوده است. اما پس از آغاز جنبش اصلاح طلب مذهبی، تفاسیر دیگری مبنا قرار گرفت که «کشور خدا» را یک واقعیت زمینی و یهود را صاحبان وعده وکالت الهی از جانب او برای ایجاد مملکتش می دانست و به بازگشت دوباره مسیح، شروط تحقق آن (از جمله ایجاد اسرائیل بزرگ)، هزاره (آنچه که سالهای خوشبختی حکومت صهیونیسم بر جهان، تحت رهبری مسیح گفته می شود) و حتمی الوقوع بودن آن معتقد بود.

و این چنین بود که از نیمه سال 1600م. جنبش «پروتستانتیسم»، دعوت و فراخوان از یهودیان برای ترک اروپا و بازگشت به فلسطین، به منظور ایجاد «کشور خدا» را آغاز کرد. اولیور کرامول ـ فرمانروای بریتانیای مشترک المنافع ـ در اولین اقدام، خواستار یهودی کردن فلسطین به عنوان مقدمه رجعت مسیح شد و در سال 1655، کتابی از کشیش پروتستان آلمانی ـ پول ولگن هوفر ـ، انتشار یافت که در آن گفته بود.

یهودیان به محض ظهور دوباره مسیح به مسیحیت خواهند گروید؛ چرا که او را هم چون یکی از خودشان می دانند و از مستلزمات این ظهور، همانا بازگشت یهودیان به سرزمینی است که خداوند، خود، آن را از طریق ابراهیم، اسحاق و یعقوب به ایشان اعطا کرده است.

و بدین ترتیب، ادبیاتی مذهبی شکل گرفت که طی آن، یهودیان معتقد به نقشه خدا، بنا بر اقتضا، سرنوشت محتوم همه بشر را تعیین می کردند و (این ادبیات) تشکیل حکومت آنها را تنها راه بازگشت مجدد مسیح، معین می کرد؛ همان بازگشتی که برای همیشه، سرنوشت محتوم جنگ ایمان و کفر را با پیروزی مسیح و فرمانروایی هزار ساله او بر جهان، تعیین خواهد کرد و سپس قیامت به پا خواهد شد. در این ادبیات، اعتقاد به پشتیبان قوم یهود در تشکیل حکومتی در فلسطین نوعی از عبادت شمرده می شد و از آن به مشارکت بشری در تحقق خواست الهی، تعبیر می گردید. تا آنجا که «لرد آنتونی اشلی کوبر» اصلاح طلب معروف انگلیسی در سال 1839 گفت:

با وجود آن که یهود، قومی سخت دل و غرق در معصیت اند و لاهوت را انکار می کنند ولی نسبت به آرزوی مسیحی «رهایی» نیاز مبرم دارند.

اشتیاق به «رهایی» مسیحی، انگیزه مذهبی ایجاد جنبش صهیونیسم مسیحی که سبب حمایت از قوم یهود در راه تشکیل حکومت ایشان در فلسطین به دست خودشان بوده گردید و حتی برای دفع هرگونه عذاب وجدان از مسیحیان پروتستان، «لرد کوبر» شعار «فلسطین، سرزمین بی ملت برای ملت بی سرزمین» را علم کرد. و از آن پس، پرچمی شد که تمام مسیحیان صهیونیست آن را حمل کردند.

لرد بالمرستون (عموی لرد کوبر) وزیر امور خارجه وقت بریتانیا، به وسیله ایجاد کنسول گری بریتانیا در قدس (سال 1839م.) و انتخاب «ولیم یونگ»، یکی از معتقدان به صهیونیسم مسیحی، به سرکنسولی آن، آن را عملی کرد. وی، اصلی ترین وظیفه یونگ را حفظ منافع یهودیان، حمایت، تسهیل اقامت و تشویق آنان به بازگشت، معین کرد. در آن زمان تعداد یهودیان فلسطین که بخشی از امپراطوری عثمانی محسوب می شد، مطابق اسناد کنسول گری بریتانیا فقط به 9690 نفر می رسید.

کنسول گری بریتانیا، حق حمایت از یهودیان بیگانه فلسطین را در اختیار داشت که (بنا به اعتراف) آن را به موجب توافقی تحمیلی از پادشاهی عثمانی گرفته بود. اما حمایت بریتانیا، یهود عثمانی را نیز دربر گرفت و این امر، برای اولین بار، در طول تاریخ جدید، منجر به احتساب کل یهود (به رغم تفاوت اوصاف و اشکال شان) در قالب ملتی واحد شد.

در سال 1841م. هنری تشرشل ـ افسر ستاد امور بریتانیا در خاورمیانه ـ در نامه ای خطاب به موسی مونتیگور ـ رئیس مجلس نمایندگان یهود در لندن ـ نوشت:

نمی توانم اشتیاق وصف ناشدنی ام را نسبت به این امر از تو پنهان کنم که می بینم ملتت یکبار دیگر هویت خود را به عنوان یک ملت باز می یابد. من معتقدم که تحقق دقیق این هدف ممکن است، اما ناچار از انجام دو امر غیر قابل اغماض هستیم؛ اول آنکه؛ خود یهودیان این مسئله را از طریق اجماع در سطح جهانی به دوش گیرند و دوم آنکه، قدرتهای اروپایی به یاری شان بیایند.

این موضع در خلال سبقت گرفتن ایده صهیونیسم مسیحی انجیلی بر یهودیت، ظهور و بروز یافت. تا آنجا که تعداد زیادی از رهبران یهود در آن هنگام مشاهده می کردند که عملیات تشویق مهاجرت به فلسطین برای اخراج آنان از، اروپا، تحت یک پوشش مذهبی صورت می گیرد.

در سال 1845 «ادوارد باتفورد» از دفتر امور مستعمرات لندن، پیشنهاد کرد که:

تشکیل حکومت یهودی در فلسطین، تحت حمایت بریتانیای کبیر انجام شود و به محض آن که یهودیان، خود، قادر به حفظ خود باشند، قیمومیت آن برداشته شود.

همچنین وی بیان کرد:

حکومت یهود ما را در محور رهبری شرق قرار می دهد به طوری که مراقبت از عملیات توسعه و تسلط بر دشمنانمان و به زیر کشاندن آنها هنگام نیاز، برای ما ممکن می شود.

و بدین ترتیب کاربرد نقشه اسکان یهود در فلسطین در عرصه سیاسی بدون آن که از سایه مذهبی خارج شود، آغاز شد و این تلازم تا کنون استمرار داشته است.

در ششم فوریه 1985، بنیامین نتانیاهو، نماینده اسرائیل در سازمان ملل متحد، طی نطقی در مجمع عمومی گفت:

نامه ها و نوشته های مسیحیان صهیونیست انگلیس و آمریکا، به طور مستقل بر فکر رهبران در طول تاریخ مثل: لوید جرج، آرتور بالفورد و وودرو ویلسون، در آغاز این سده، تأثیر گذاشته است. رؤیای دیدار بزرگ، شعله تخیل این مردان را برافروخت. کسانی که نقشی محوری در پایه گذاری قوانین سیاسی و بین المللی، به منظور احیاء حکومت یهود، بازی کردند.

«نتانیاهو» در اقرار به این واقعیت تاریخی صراحت داشت تا آنجا که گفت:

... حقیقتا اشتیاقی قدیمی در رسوم یهودی مان برای بازگشت به سرزمین اسرائیل وجود داشت و این رؤیاها که ما را از 200 سال پیش می خواند، از میان مسیحیان صهیونیست سربرآورد.

یک اعتقاد عمومی و رسوخ یافته مذهبی درون جامعه مذهبی آمریکایی جریان دارد که می گوید: خداوند هر کس را نسبت به اسرائیل، بی حرمتی کند عقوبت می کند و به هرکس آن را یاری رساند، جزای نیک می دهد و به برکت پشتیبانی ایالات متحده از اسرائیل، برکات خدا (از رزق، خیر، امنیت و سلامت) بر مردم آمریکا نازل می شود.

در سال 1642 دانشگاه هاروارد آمریکا اولین مدرک دکترای تاریخ خود را اعطا کرد که عنوان موضوع آن زبان عبری، زبان مادری بود. اولین کتابی که در ایالات متحده انتشار یافت، سفر مزامیر (Psalm)بود و اولیه مجله، «یهودی» (The Jew) نام داشت. در آغاز مهاجرت از اروپا به آمریکا، مهاجران مسیحی انجیلی جهان جدید را به منزله کنعان نو (New Canan) فرض کردند و انگلستان را که از آن گریخته بودند به مثابه مصر و سرخ پوستان آمریکا را فرزندان دهگانه گم شده از بنی اسرائیل. حتی وقتی که یکی از گروههای پروتستانی از طایفه مورمون پیش از آن که به حکومت «یوتاه» برسد و در آنجا استقرار یابد، در صحرای آمریکا سر درگم شد و به بیراهه رفت، این حادثه را به واقعه ای که برای بنی اسرائیل در صحرای سینا حادث شده بود، تشبیه کرد و لذا برای رود «کلرادو» اسم توراتی قدیمی رود «باشان» را انتخاب کردند.

تأثیر صهیونیسم مسیحی بر مهاجران نخستین به آمریکا، به حدی بود که رئیس جمهور جفرسون پیشنهاد وضع علامتی را به جای نشان عقاب، برای آمریکا داد که در آن بنی اسرائیل در روز، زیر ابری که بر سرشان سایه انداخته و در شب زیر عمودی از نور، قرار دارند و این پیشنهاد مطابق مضامین «سفر خروج» بود.

کشیش جوزف اسمیت، مؤسس کلیسای مارمونی، نظریه تشکیل حکومت یهودی در فلسطین را پایه گذاری کرد و از سال 1814م. فراخوانهای انگلیسی ـ آمریکایی جهت ایجاد وطن برای یهودیان در فلسطین بالا گرفت. یکی از پیشگامان آمریکایی جنبش صهیونیسم مسیحی، کشیش واردر جریسون1 از آمریکا به فلسطین مهاجرت کرد و یهودیت را پذیرفت و به عنوان مشاوری برای دولت آمریکا در قدس و سپس سرکنسول آن در سال 1852 وارد عمل شد و فعالیتهای وی حول موضوع واحد ایجاد وطن یهودی در فلسطین دور می زد. وی با حمایت یک مؤسسه یهودی ـ مسیحی انگلیسی دست به ایجاد یک شهرک زراعی یهودی زد و مسیحیان انجیلی آمریکایی و یهودیان را در آن اسکان داد.

حرکتهای اسکان پس از آن به واسطه سرمایه گذاری آمریکاییان به صورت پیاپی ادامه یافت، سپس شهرک «جبل الأسل» (در غرب یافا) در سال 1850 برپا شد. اقبال مسیحیان صهیونیست به سکونت در این مکانها از صهیونیستهای یهودی شدیدتر بود چرا که آنان در انتظار «بازگشت دوباره مسیح» بودند.

از آن هنگام سرزمین مذهبی آمریکا به توسعه سازمانها و تشکلهای داخلی دست زد که هدف از آن حمایت معنوی و مادی فزون تر برای تحقق پیشگوییهای تورات راجع به بازگشت یهودیان به فلسطین بود. از جمله نخستین مؤسسات مذکور، «سازمان فدرالی دفاع از فلسطین در آمریکا».2 بود که کشیش چارلز راسل3 آن را در سال 1930 تأسیس کرد و سازمان «کمیته فلسطین ـ آمریکا» که توسط سناتور رابرت واگنر4 به همراه 68 عضو مجلس سنا، 200 عضو مجلس نمایندگان، تعدادی از علمای انجیلی، صاحبان صنایع، اساتید دانشگاهها، روزنامه نگاران و ادبای مشهور تأسیس شد. نیز در سال 1942 «سازمان مجلس مسیحی فلسطین»5 مطابق قرارداد بالفور، به عنوان یکی از موارد تحقق آن، از سوی کشیشان پروتستان و شخصیتهای بارز اقتصادی، سیاسی و دولتی تأسیس گردید. این سازمانها شعار «سرزمین موعود» و «ملت برگزیده» را بالا بردند و به گونه ای آن دو را به یکدیگر مربوط ساختند تا مردم بدانند که شریف ترین عمل برای تقرب مسیحیان به خداوند، مشارکت مادی و معنوی در تحقق خواست خدا به واسطه بازگرداندن قوم یهود به فلسطین به عنوان مقدمه رجعت مسیح می باشد.

کنگره آمریکا، قطعنامه اجلاس صهیونیستها را ـ که در سال 1942 در نیویورک برگزار شده بود ـ پذیرفت و در سال 1944 تصمیمی اتخاذ نمود که ایالات متحده را متعهد می کرد تا «نهایت تلاش خود را جهت گشودن درهای (سرزمین) فلسطین به روی یهودیان مبذول دارد تا به راحتی و آزادی وارد آن شوند و به آنان فرصت ساختن آن را اعطا کند تا ملت یهود بتوانند دوباره یک فلسطین یهودی دموکراتیک و آزاد بنا کنند.»

کنگره آمریکا عبارت «بازسازی فلسطین» را جایگزین عباراتی نظیر «تشکیل حکومت یهودی در فلسطین» که در بیان کنفرانس نیویورک آمده بود، کرد و این نشانگر آن است که صهیونیسم مسیحی در تحریف و غلو، بسیار شدیدیر از صهیونیسم یهودی عمل می کند!!

در ایالات متحده، تعداد 009، 754، 76 نفر پروتستان در قالب 200 فرقه وجود دارند. فرقه تدبیری6 دارای بیشترین سهم نسبت به پذیرش عقیده صهیونیسم می باشد که تعداد پیروان آن بالغ بر چهل میلیون نفر می شود. همچنین گروه پروتستانهای سفیدپوست (معروف به آنگلوساکسون)7 مشهورترین شخصیتهای سیاسی، اقتصادی، تبلیغی، رسانه ای و نظامی جامعه آمریکا را در خود جمع کرده است.

نتانیاهو (رئیس دولت سابق اسرائیل)، قبل از دیدار با کلینتون ـ رئیس جمهور وقت آمریکا ـ بسیار مشتاق به برگزاری نشستی با کشیش جری فالول (شخصیتی معروف از گروه مذکور) بود. در آن جلسه فالول پرسید:

اسرائیل تا چه اندازه می تواند از اراضی زائد به نفع فلسطینیان عقب نشینی کند بدون آن که امنیتش در معرض خطر قرار بگیرد؟

نتانیاهو در پاسخ گفت:

واقعیت آن است که ما نمی توانیم جز از مقدار بسیار اندکی عقب نشینی کنیم و فالول افزود:

یک عقب نشینی هم برایشان زیاد است.

از جمله این شخصیتها، پت رابرتسون، سازنده برنامه تلویزیونی «باشگاه هفتصد» است که به تنهایی 19 درصد آمریکاییها (16 میلیون خانواده) را به خود جلب کرده است. همچنین جیمی شوگرت، صاحب دومین ایستگاه تلویزیونی بزرگ انجیلیان در ایالات متحده، که 10 درصد بینندگان (بیش از 9 میلیون خانواده) را به خود اختصاص داده است، نیز جیم بیکر، اورال رابرتز، کینین کوبلاند، ریچارد دی هان و ریکس همبرد، که هر یک مالکیت یک ایستگاه تلویونی مبشر انجیلی را در اختیار دارند، جملگی از اعضای گروه مذکور هستند.

همه این شخصیتهای مذهبی معتقدند که اراده الهی، در ایجاد اسرائیل، نمودار گشته است و خداوند هر کس که اسرائیل را یاری کند، یاری می کند و با هر کس که نسبت به آن عداوت بورزد، دشمنی می کند. ایجاد اسرائیل به طور حتم باعث وقوع شرط بازگشت دوباره مسیح ـ که انتظار آن نیز طولانی شده است ـ می باشد و ثانیا دفاع از اسرائیل عملی مذهبی و جزیی از اصول عقاید است و صرف اتخاذ یک موضع سیاسی بر حوادث متغیر تأثیر نمی گذارد.

حکومت سکولار (که احکام و قوانین آن مبتنی بر جدایی دین از حکومت است) در ایالات متحده دارای 1400 ایستگاه مذهبی است که 80 هزار کشیش انجیلی در آن فعالیت می کنند و اکثر قریب به اتفاق آنان از پیروان مکتبی می باشند که اسرائیل را تجلی خداوند و مجسمه نعمتهای او برای نجات فرزندان بشریت می دانند.!! لذا اگر چه اسرائیل با معضل یا بحرانی مواجه شود، این لشکر مذهبی ـ رسانه ای از طریق کلیساها، ایستگاههای رادیویی، تلویزیونی و سلسله مطبوعات روزانه و هفتگی که انتشار آن را در اختیار دارند، به حرکت درمی آید.

حرکت جنبش، از مبنای یک اصل ثابت از اصول این جنبشهای مذهبی، آغاز می شود و آن این اصل است که قوانین موضوعه بین المللی، اسرائیل را شامل نمی شود؛ زیرا اسرائیل با همه رژیمهای سیاسی دیگر عالم تفاوت دارد. وجود اسرائیل، تجسم اراده خداست نه (حاصل) ارضای نیاز بشری. ثانیا، تنها وجوب و شمول خواست و مشیت الهی می تواند اسرائیل را در برگیرد که در کتب مقدس آمده و آشکارترین نمونه آن، وعده خداوند برای ملت برگزیده اوست. از این رو، دولتهای اسرائیل ـ با وجود هر نخست وزیری ـ آزاد از هرگونه قید و قانون می توانند نه فقط زیر بار قطعنامه های (425 و 338 و 442 و 194) و امروز قطعنامه های (1402 و 1403) نروند بلکه زیر بار هرگونه قرارداد امضا شده توسط نخست وزیران سابق هم که بعد معلوم شود این قرارداد به ضرر منافع ملت برگزیده یا وعده های الهی است نروند، مانند توافقنامه «اسلو،...» و این را اکنون شارون عملاً به اثبات رسانده است.

در کتاب پیشگوییها و سیاست8 نوشته یک زن آمریکایی به نام گریس هالسل ـ که سخنرانیهای رئیس جمهور، جانسون، را نگاشته است ـ نویسنده ضمن انتقال تجربیات کاری خود در کاخ سفید می گوید:

هر بار که اعضای شورای امنیت ملی جهت تصمیم گیری راجع به خاورمیانه، دور هم جمع می شوند، نماینده کلیسای انجیلی جهت تطبیق تصمیمات با اعتقادات مثبتی بر پیشگوییهای تورات و تفاسیر جدیدی که این کلیسا وضع کرده است، دعوت می شود. پس از انتخاب هر یک از رؤسای جمهور جدید آمریکا، یک نفر از نمایندگان این کلیسا، ریاست کشیشان را در انجام سوگند (تحلیف) قانون اساسی، به عهده می گیرد.

کلینتون، مراسم تحلیف خود را در برابر کشیش بیلی گراهام، یکی از رهبران این جنبش، به جای آورد.

این جنبش، به بازگشت دوباره مسیح، ایمان دارد و معتقد است که این امر، شروطی دارد که ایجاد حکومت صهیون بر اجتماع یهودیان دنیا از جمله آن شروط می باشد و به این دلیل، یاری رساندن اسرائیل را یک واجب مذهبی می داند که صرفا برخاسته از منافع سیاسی نیست.

همچنین این جنبش اصول گرا معتقد است که براساس مشیت الهی، حکومت یهود، مورد هجوم غیر مؤمنین، به خصوص مسلمانان و منکران خدا قرار خواهد گرفت. همان هجومی که منجر به جنگی بزرگ ـ به نام آرماگدون (هرمجیدون) ـ می شود.9 در این جنگ از سلاحهای تخریب کننده شیمیایی و هسته ای استفاده می شود و صدها هزار نفر از مهاجمان و یهودیان کشته می شوند.