علوم سیاسی
علوم سیاسی علوم اجتماعی در رابطه با تئوری و عمل از سیاست و تحلیل سیستم های سیاسی و رفتار سیاسی است. دانشمندان سیاسی ".. دیدن خود را در زمینه روابط آشکار وقایع سیاسی و شرایط را مشغول و از این آیات آنها تلاش برای ساختن اصول کلی در مورد راه کار جهان از سیاست" [1] intersects علوم سیاسی با زمینه های دیگر ، از جمله انسان شناسی ، عمومی سیاست ، سیاست های ملی ، اقتصاد ، روابط بین الملل ، سیاست تطبیقی ، روانشناسی ، جامعه شناسی ، تاریخ ، حقوق ، و نظریه های سیاسی.
فلسفه سیاسی ، سیاست تطبیقی و روابط بین الملل : علوم سیاسی است که معمولا به سه متمایز زیر رشته های که با هم تشکیل میدان تقسیم شده است. فلسفه سیاسی استدلال برای دولت مطلق هنجاری ها ، قوانین و سوالات مشابه و ویژگی های منحصر به آنها است. سیاست تطبیقی علم و آموزش نسبت به انواع مختلف از قانون اساسی ، بازیگران سیاسی ، قوه مقننه و زمینه های مرتبط ، همه آنها از منظر درون کشوری است. معاملات بین المللی روابط با تعامل بین دولتهای ملی و همچنین بین دولتی و سازمانهای فراملی.
علوم سیاسی methodologically متنوع و روشها را عوض بسیاری از منشاء آن در تحقیقات اجتماعی. رویکرد عبارتند از مثبت گرایی ، interpretivism ، نظریه انتخاب عقلانی ، رفتاری ، ساختارگرایی ، پس از ساختارگرایی ، رئالیسم ، institutionalism ، و کثرت گرایی. علوم سیاسی ، به عنوان یکی از علوم اجتماعی ، با استفاده از روش ها و تکنیک های که مربوط به نوع سوالات دنبال : منابع اولیه مانند اسناد تاریخی و اسناد رسمی ، از منابع دست دوم مانند مقالات مجله علمی ، پژوهشی بررسی ، تجزیه و تحلیل آماری ، مطالعات موردی ، ساختمان و مدل.
"به عنوان یک رشته" علوم سیاسی ، احتمالا مانند علوم اجتماعی به عنوان یک کل ، "زندگی در خط گسل بین دو فرهنگ در فرهنگستان ، علوم و علوم انسانی. "[2] بنابراین ، در برخی از کالج آمریکایی که در آن هیچ مدرسه جداگانه یا کالج هنر و علوم در هر سه وجود دارد ، علوم سیاسی ممکن است یک گروه جداگانه قرار دارد به عنوان بخشی از یک بخش یا دانشکده علوم انسانی یا انسانی. [3] در حالی که فلسفه سیاسی کلاسیک است که اساسا به وسیله نگرانی برای تعریف یونان عصر روشنگری و اندیشه ، دانشمندان سیاسی گسترده توسط نگرانی بیشتری را برای "مدرنیته" و دولت ملت معاصر مشخص شده ، و به عنوان سهم چنین معامله بیشتر از اصطلاحات با جامعه شناسان (به عنوان مثال ساختار و سازمان).
بررسی اجمالی
سیاسی مطالعه دانشمندان امور مربوط به تخصیص و انتقال قدرت در تصمیم گیری ، نقش ها و سیستم های حکومتی از جمله دولت ها و سازمان های بین المللی ، رفتار سیاسی و سیاست های عمومی. موفقیت از حکومت و سیاست های خاص از طریق بررسی عوامل بسیاری ، از جمله ثبات ، عدالت ، ثروت مادی ، و صلح اندازه گیری می کنند. برخی از دانشمندان علوم سیاسی به دنبال مثبت (تلاش برای توصیف چه چیزهایی هستند ، که چگونه آنها باید مخالف) با تجزیه و تحلیل سیاست های پایان نامه ای برای پیشبرد. دیگر پیشرفت پایان نامه اصولی ، از طریق توصیه های سیاست های خاص.
دانشمندان سیاسی ارائه چارچوب های که از آن روزنامه نگاران ، گروه های با منافع خاص ، سیاستمداران ، و رای دهندگان تجزیه و تحلیل مسائل. با توجه به Chaturvedy ، "... دانشمندان سیاسی ممکن است به عنوان مشاور به سیاستمداران خاص خدمت می کنند ، و یا حتی اجرا برای دفتر خود به عنوان سیاستمداران. دانشمندان سیاسی را می توان یافت مشغول به کار در دولت ها ، در احزاب سیاسی و یا به عنوان کارمندان آنها غیر ممکن است با دخالت سازمان های دولتی (سازمان های غیر دولتی) و یا جنبش های سیاسی در ظرفیت های مختلف ، افراد تحصیل کرده و آموزش دیده در علوم سیاسی می تواند ارزش و تخصص به شرکت اضافه کنید. [4] شرکت های خصوصی مانند فکر می کنم تانک ها ، موسسات تحقیقاتی ، رای گیری و شرکت های روابط عمومی اغلب استخدام دانشمندان سیاسی است. "[5] در ایالات متحده ، دانشمندان علوم سیاسی به نام" Americanists "در انواع داده ها از جمله توسعه مبتنی بر قانون اساسی ، انتخابات ، افکار عمومی و سیاست عمومی مانند امنیت اجتماعی اصلاحات نگاه ،..... سیاست خارجی ایالات متحده کمیته های کنگره و دادگاه عالی ایالات متحده -- به نام تنها چند مسائل.
بیشترین ایالات متحده آمریکا کالج ها و دانشگاه ها ارائه کارشناسی برنامه های در علوم سیاسی. M.A. یا M.A.T. Ph.D و یا Ed.D. برنامه های مشترک در دانشگاه های بزرگتر. علم اصطلاح سیاسی محبوب است در شمال امریکا نسبت به جاهای دیگر ؛ نهادهای دیگر ، به ویژه کسانی که خارج از ایالات متحده ، به علوم سیاسی به عنوان بخشی از نظم و انضباط از مطالعات گسترده تر سیاسی ، سیاست ، و یا دولت است. در حالی که علوم سیاسی به معنی استفاده از روش های علمی ، سیاسی مطالعات نشان میدهد رویکرد گسترده تر و با وجودی که این نامگذاری از رشته لزوما منعکس کننده محتوای آنها. [6] درجه جدا اعطای برنامه ها در روابط بین المللی و سیاست عمومی هستند غیر معمول در هر دو مقطع کارشناسی نیست و سطح فوق لیسانس است. کارشناسی ارشد برنامه در سطح علوم سیاسی مشترک هستند در حالی که دانشمندان سیاسی در دولت های عمومی بپردازد. [7]
افتخار ملی برای جامعه دانشگاهی و دانشجویان از دولت و سیاست در ایالات متحده پی سیگما آلفا است
تاریخچه
علومسیاسیبه عنوانیک رشتهمجزااز ورودنسبتااواخراز لحاظعلوماجتماعی است.با این حال ،اصطلاح"علوم سیاسی" بودازفلسفهسیاسیهمیشهنیست، ونظم و انضباطمدرنتا بهمجموعه ای روشن ازجملهسوابقاخلاقینیزفلسفه، اقتصادسیاسی، الهیاتسیاسی، تاریخ، و زمینههای دیگرباتعییناصولینگرانازآنچهباید و شاید بهشودوباdeducingخصوصیات وعملکرددولتایده آل.
سوابق ازسیاستغربمی تواندبهفیلسوفانسقراطیسیاسیجستجو کرد، افلاطون (427-347 پیش از میلاد)، گزنفون(c. 430-354پیش از میلاد)و ارسطو("پدر علوم سیاسی") (384-322 پیش از میلاد).ایننویسنده، درآثاری مانندجمهوریوقوانینتوسطافلاطونوسیاستواخلاقNicomacheanتوسطارسطو، تجزیه و تحلیلنظام های سیاسیفلسفی، فراتر رفتن ازاوایلیونانیبازتابشاعرانهوتاریخیاست که میتوانددرآثارشاعرانحماسیمانندهومروHesiodدر بر داشت،مورخانمانندهرودوتوThucydides، ونمایشنامه نویسانمانندسوفوکل، Aristophanes، وEuripides.
ظهور و سقوط امپراتوری روم
در اوج امپراتوری روم ، مورخان معروف مانند Polybius ، Livy و پلوتارک مستند ظهور جمهوری روم ، و سازمان و تاریخ کشورهای دیگر ، در حالی که دولتمردان مانند ژولیوس سزار ، سیسرو و دیگران ما را با نمونه هایی از سیاست های ارائه شده از جمهوری و امپراتوری رم و جنگ. مطالعه از سیاست در این سن نسبت به درک تاریخ گرا بود ، درک روش های حاکم ، و شرح عملکرد دولتها است. نزدیک به یک هزار سال ، سپری شده از پایه و اساس شهرستان از رم در 753 سال قبل از میلاد به سقوط امپراتوری روم و آغاز قرون وسطی. در این فاصله ، ترجمه آشکار از فرهنگ یونان به حوزه روم وجود دارد. خدایان یونانی تبدیل به رومیان و فلسفه یونانی در یک راه یا دیگری تبدیل می شود به عنوان مثال قانون رومی فلسفه رواقیون. رواقی به حفظ سلسله مراتبی مناسب نقش و وظایف دولت در به طوری که دولت به عنوان یک کل پایدار باقی خواهد ماند ، صورت گرفت. بهترین و شناخته شده در میان رومی سنکا فیلسوف Stoics شد و امپراتور [[مارکوس مفت. سنکا ، ثروتمند و اشرافی رومی ، اغلب از سوی برخی از مفسران مدرن برای ناکامی در مواجهه با احکام خود زندگی می کنند ، انتقاد کرد. تاملات مارکوس اورلیوس از ، از سوی دیگر ، می تواند به بهترین نحو به عنوان بازتاب فلسفی امپراتور تقسیم شده است میان آرمان های فلسفی خود و او احساس وظیفه دفاع از امپراتوری روم را از دشمنان خارجی خود را از طریق کمپین های مختلف نظامی خود را در نظر داشتند. با توجه به Polybius ، موسسات روم ستون فقرات از امپراتوری روم شد اما قانون است النخاع. [8]
قرون وسطی
باسقوطامپراتوری رومغربی، به وجود آمدمنتشرعرصهبیشتری برایمطالعاتسیاسیوجود دارد.ظهوروتوحید، به خصوص برایسنتغربی، مسیحیت، به ارمغان آوردبرای روشن کردن یکفضایجدیدبرایسیاستوعملسیاسی است.این نسخهها کار میکندمانندآگوستینقدیسراازشهرخداسنتزفلسفهدر حال حاضر وسننسیاسیبا کسانی که ازمسیحیت، تعریف دوبارهمرزمیانچهبودوچهمذهبی، سیاسی بود. در طولقرونوسطی، مطالعهگسترده درسیاستبودو دادگاه هایکلیسا. بسیاری ازمسائل سیاسیپیرامونرابطهبینکلیسا ودولتومشخصشدبحثدرایندوره است.اعراباز دست رفتهدیدعلوم سیاسیارسطواما همچنان بهمطالعهجمهوریافلاطوناست کهمتناصلیفلسفهیهودیاز اسلامسیاسیدرآثارAlfarabiوابن رشددر آمد ، واز این اتفاقدر دنیای مسیحیت، که در آنسیاستارسطودرترجمهشداتفاق نمی افتد13thقرنتبدیل شد وبه عنوانمتناصلیدرآثارازسنتتوماسآکویناس. [9]
شبه قاره هند
در هند باستان ،سوابقازسیاسترا می توانبهترسیمریگودا، Samhitas، Brahmanas، مهاباراتاوبوداییپالیکانن. Chanakya(c. 350-275پیش از میلاد)متفکرسیاسیدرTakshashilaشد. ChanakyaنوشتArthashastra، رسالهدر تاریخاندیشهی سیاسی، اقتصادونظماجتماعی است.اینبحثسیاستهای پولی و مالی، رفاه، روابط بین الملل ،و استراتژیجنگدرجزئیات، در میانموضوعات دیگر.Manusmriti، پس اززمانChanakyaبهحدود دوقرنمورخدیگریمهمهندرسالهسیاسیاست.
شرق آسیا
چین باستانخانهبه مدارسچندرقابتازاندیشه های سیاسی ،که بیشتر آنبه وجود آمدو دربهار و پاییزدورهبود.اینMohismشامل(یکفایدهفلسفه) ، تائویسم، افراط در مراعات قانون(یک مکتب فکری مبتنی بربرتریدولت) ، و آیین کنفوسیوس. در نهایت ،شکلاصلاح شدهآیین کنفوسیوس(به شدت باعناصرافراط در مراعات قانونتزریق) فلسفه سیاسیغالبدر چیندر دورهشاهنشاهیشد.این شکل ازآیین کنفوسیوسنیز عمیقاتحت تاثیروبهتوسط دانشمنداندرکره و ژاپنexpoundedشد.
غرب آسیا
در ایران ،کار می کندمانندرباعیات عمر خیاموحماسه شاهانفردوسیشواهداز تجزیه و تحلیلهای سیاسی، در حالی که میانهAristoteliansشرقیمانندابن سیناوابن میمونبعدوابن رشد، ادامه داد :سنتارسطوازتجزیه و تحلیل وتجربه گرایی، نوشتن شرحبرآثار ارسطو.Averroeبوددر دستنیست کهمتنازسیاستارسطو، تا او نوشت : یکتفسیردرجمهوریافلاطونبه جای آن.
رنسانس
در طولرنسانسایتالیا، Niccolòماکیاولیتاسیستاکیدازعلمسیاسی مدرندرمشاهدهمستقیمتجربیازنهادهای سیاسی وعادی است.ماکیاولینیزواقعگرا، استدلال می کنند کهحتیبه معنیبدبایددر نظر گرفته شوددر صورتیکهبرای کمک بهایجادوحفظیک رژیمبا شکوه. بنابراینماکیاولینیزدر برابراستفادهازمدل هایآرمانیدرسیاستچنین استدلال می کند، وبه عنوانپدر"مدل سیاست های" علوم سیاسی[10] بعدهاشرح داده شده، گسترشپارادایمهای علمیدرعصر روشنگریبیشترتحت فشار قرار دادندمطالعهسیاستفراتر ازتعییناصلی است.
روشنگری
مانند ماکیاولی ، توماس هابز ، شناخته شده برای تئوری خود را از قرارداد اجتماعی ، اعتقاد داشتند که قدرت مرکزی قوی ، مانند سلطنت ، لازم بود به حکومت خودخواهی ذاتی فرد ، اما نه از آنها معتقد به حق الهی پادشاهان . جان لاک ، از سوی دیگر ، که به ما دو رساله از دولت و کسی که در حق الهی پادشاهان هر دو ، پهلو با آکویناس اعتقاد ندارند و در برابر هر دو ماکیاولی و هابز با پذیرش حکم ارسطو ایستاده بود که مرد به دنبال شاد بودن در دولت از هماهنگی اجتماعی به عنوان یک حیوان اجتماعی است. بر خلاف نظر مسلط آکویناس در نجات روح از گناه اصلی ، لاک معتقد بودند انسان می آید را به این دنیا با ذهن است که اساسا فکر ساده وبدون تصور اطفال. به گفته جان لاک ، به عنوان حاکم مطلق توسط هابز پیشنهاد غیر ضروری است ، برای قانون طبیعی است در عقل و برابری ، به دنبال صلح و بقای انسان است.
مذهب دیگر را نقش غالب در سیاست است. خواهد بود وجود دارد جدایی کلیسا و دولت است. اصول شبیه به کسانی که تحت سلطه علوم مواد می تواند به عنوان یک کل به جامعه اعمال شود ، منشاء علوم اجتماعی است. سیاست می تواند در یک آزمایشگاه آن را به عنوان مورد مطالعه قرار گرفتند ، محیط اجتماعی. در سال 1787 ، الکساندر همیلتون ، نوشت : "... علم سیاست مانند اکثر علوم دیگر دریافت کرده است بهبود بزرگ است." (مقالات فدرالیست شماره 9 و 51). هر دو مارکی d Argenson و آبه دو سنت اگزوپری (پیر سیاست به عنوان یک علم توصیف ؛. d Argenson فیلسوف بود و دو سنت اگزوپری (پیر متفقین اصلاح طلب از روشنگری [11]
دیگر چهره های مهم در سیاست آمریکا از شرکت کنندگان در عصر روشنگری بودند بنجامین فرانکلین و توماس جفرسون.
علم مدرن سیاسی
از آنجا که علوم سیاسی اساسا مطالعه رفتار انسان ، در همه جنبه های سیاست ، مشاهدات در محیط های کنترل شده اغلب دشوار به تکثیر و یا تکراری ، هر چند به طور فزاینده ای از روش های رایج است. [12] با اشاره به این مشکل ، سابق آمریکا انجمن علوم سیاسی ، رئیس جمهور لارنس لاول یک بار گفت : "ما از عدم امکان آزمایش محدود شده است. سیاست است مشاهده ، و نه علوم تجربی." [13] به همین دلیل ، دانشمندان علوم سیاسی را در طول تاریخ مشاهده نخبگان سیاسی ، نهادها ، و رفتار فرد یا گروه به منظور شناسایی الگوها ، قرعه کشی کلی ، و ساختن نظریه ها از سیاست است.
مثل همه ی علوم اجتماعی ، علوم سیاسی چهره دشواری رعایت بازیگران بشر است که تنها می تواند تا حدی مشاهده شده و که ظرفیت برای ساخت انتخاب آگاهانه بر خلاف افراد دیگر مانند موجودات غیر انسانی در زیست شناسی یا اشیا بی جان همانطور که در فیزیک. با وجود پیچیدگی ، معاصر علوم سیاسی است با اتخاذ انواع روش ها و رویکردهای نظری به سیاست و درک کثرت گرایی روش شناختی است یکی از ویژگی های تعریف علم معاصر سیاسی پیشرفت کرده است.
ظهور رشته علوم سیاسی به عنوان دانشگاه های ایجاد دانشکده های دانشگاه ها و صندلی با عنوان علوم سیاسی ناشی از اواخر قرن 19 مشخص شده بود. در واقع ، تعیین "علوم سیاسی" به طور معمول برای کسانی که از دکترای خود را در زمینه کشاورزی مجتمع مطالعات سیاسی از گذشته به نظم و انضباط متحد در حال انجام است ، و تاریخ علم سیاسی زمینه غنی برای رشد هر دو از علوم هنجاری مثبت و سیاسی ارائه شده ، با هر قسمت از نظم و انضباط به اشتراک گذاری برخی از پیشینیان تاریخی است. انجمن علوم سیاسی آمریکا در سال 1903 تاسیس شد و علوم سیاسی آمریکا بررسی شد در سال 1906 در تلاش برای تمایز مطالعه از سیاست از اقتصاد و دیگر پدیده های اجتماعی تاسیس شد.
انقلاب رفتاری و Institutionalism جدید
در 1950s و 1960s ، رفتاری انقلاب تاکید بر مطالعه منظم و دقیق علمی از فردی و رفتار گروه جاروب نظم و انضباط. تمرکز بر مطالعه رفتار سیاسی ، به جای نهاد و یا تفسیر متون قانونی ، توصیف اولیه علوم رفتاری سیاسی ، از جمله کار توسط رابرت دال ، فیلیپ صحبت ، و در همکاری و مشارکت بین جامعه شناس پل Lazarsfeld و افکار عمومی محقق برنارد Berelson.
اواخر 1960s و 1970s زود شاهد را خاموش در استفاده از استقرایی یا قیاسی ، بازی تکنیک های مدل سازی نظری رسمی با هدف تولید بیشتر پیکره تحلیلی از دانش در نظم و انضباط. این دوره شاهد موجی از تحقیقاتی که قرض گرفته تئوری و روش از اقتصاد به مطالعه نهادهای سیاسی مانند کنگره ایالات متحده ، و همچنین رفتار سیاسی ، مانند حق رای. ویلیام H. Riker و همکارانش و دانشجویان در دانشگاه روچستر طرفداران اصلی این تغییر شد. انتقاد از استفاده از این نظریهپردازی انتخاب عقلانی گسترده شده است ، حتی در میان دانشمندان علوم سیاسی که اتخاذ روش های کمی. [14]
این روند به سمت رسمی همچنان ادامه دارد و شتاب ، حتی در حالی که انقلاب behavioralist تا فروکش کرد. در عین حال ، به دلیل وابستگی از همه زندگی اجتماعی ، علوم سیاسی نیز نسبت به رابطه نزدیک کار با رشته های دیگر ، به ویژه جامعه شناسی ، اقتصاد ، تاریخ ، مردم شناسی ، روانشناسی ، مدیریت عمومی ، قانون ، آمار و بدون از دست دادن هویت خود نقل مکان کرد [15]
به طور روزافزونی ، دانشمندان علوم سیاسی استفاده کرده اند روش های علمی برای ایجاد نظم و انضباط فکری که شامل روش های پژوهش کمی ، و همچنین به عنوان نسل از مدل های رسمی اقتصاد به سبک از سیاست به استنتاج فرضیه ازمایشی پس از تأیید تجربی. بیش از نسل های گذشته ، نظم و انضباط قرار داده تاکید بر افزایش ارتباط و استفاده از روش های جدید برای افزایش دانش علمی در این زمینه و ارائه توضیحات برای نتایج تجربی.
کنت آر. Mladenka ، دانشمند سیاسی در تگزاس و م دانشگاه ، در میان دانشگاهیان را که اقدام به پذیرش جدیدتر جزء مطالعات شهری از نظم و انضباط. در 1970s و 1980s ، او متوجه شد که شهری را به عنوان محققان برجسته در تابلوهای سرمقاله از عمده مجلات علوم سیاسی نیست ، و این که اندیشمندان اسلامی ، empiricists نامیده می شود ، توجه پژوهش ترین شهری ، وابسته به مطالعات موردی ، الگوها ، تجزیه و تحلیل کیفی ، و دیدگاه های نظری ، به عنوان کمتر قابل اعتماد تر از تاکید سنتی از نظم و انضباط. محققان شهری مانند استرس Mladenka "تنظیمات محلی که در آن جهانی ، ملی ، و نتایج رای گیری رفتار در سطح خیابانی که در آن رخ می دهد و روز به روز زندگی می شود." [16] [17]
تحولات
در سال 2000 ،به اصطلاحجنبشپرسترویکادرعلوم سیاسیبه عنوان یکواکنشدر برابرآنچه کههواداران جنبشبه نامmathematicizationعلوم سیاسیمعرفی شد.کسانی که ازشناخته شدهبا جنبشاستدلالبرای یکچندگانگی روش شناسی وروشدرعلوم سیاسی وبرایارتباطبیشتر ازنظم و انضباطرا به کسانی کهخارج از آن.[18]
Political science
Political science is a social science concerned with the theory and practice of politics, and the analysis of political systems and political behavior. Political scientists "see themselves engaged in revealing the relationships underlying political events and conditions. And from these revelations they attempt to construct general principles about the way the world of politics work."[1] Political science intersects with other fields; including anthropology, public policy, national politics, economics, international relations, comparative politics, psychology, sociology, history, law, and political theory.
Political science is commonly divided into three distinct sub-disciplines which together constitute the field: Political Philosophy, Comparative Politics and International Relations. Political Philosophy is the reasoning for an absolute normative government, laws and similar questions and their distinctive characteristics. Comparative Politics is the science of comparison and teaching of different types of constitutions, political actors, legislature and associated fields, all of them from an intrastate perspective. International Relations deals with the interaction between nation-states as well as intergovernmental and transnational organizations.
Political science is methodologically diverse and appropriates many methods originating in social research. Approaches include positivism, interpretivism, rational choice theory, behavioral, structuralism, post-structuralism, realism, institutionalism, and pluralism. Political science, as one of the social sciences, uses methods and techniques that relate to the kinds of inquiries sought: primary sources such as historical documents and official records, secondary sources such as scholarly journal articles, survey research, statistical analysis, case studies, and model building.
"As a discipline" political science, possibly like the social sciences as a whole, "lives on the fault line between the two cultures in the academy, the sciences and the humanities."[2] Thus, in some American colleges where there is no separate School or College of Arts and Sciences per se, political science may be a separate department housed as part of a division or school of Humanities or Liberal Arts.[3] Whereas classical political philosophy is primarily defined by a concern for Hellenic and Enlightenment thought, political scientists are broadly marked by a greater concern for "modernity" and the contemporary nation state, and as such share a greater deal of terminology with sociologists (e.g. structure and agency).
Political scientists study matters concerning the allocation and transfer of power in decision making, the roles and systems of governance including governments and international organizations, political behavior and public policies. They measure the success of governance and specific policies by examining many factors, including stability, justice, material wealth, and peace. Some political scientists seek to advance positive (attempt to describe how things are, as opposed to how they should be) theses by analyzing politics. Others advance normative theses, by making specific policy recommendations.
Political scientists provide the frameworks from which journalists, special interest groups, politicians, and the electorate analyze issues. According to Chaturvedy, "...Political scientists may serve as advisers to specific politicians, or even run for office as politicians themselves. Political scientists can be found working in governments, in political parties or as civil servants. They may be involved with non-governmental organizations (NGOs) or political movements. In a variety of capacities, people educated and trained in political science can add value and expertise to corporations.[4] Private enterprises such as think tanks, research institutes, polling and public relations firms often employ political scientists."[5] In the United States, political scientists known as "Americanists" look at a variety of data including constitutional development, elections, public opinion and public policy such as Social Security reform,..... foreign policy, US Congressional committees, and the US Supreme Court — to name only a few issues.
Most United States colleges and universities offer B.A. programs in political science. M.A. or M.A.T. and Ph.D or Ed.D. programs are common at larger universities. The term political science is more popular in North America than elsewhere; other institutions, especially those outside the United States, see political science as part of a broader discipline of political studies, politics, or government. While political science implies use of the scientific method, political studies implies a broader approach, although the naming of degree courses does not necessarily reflect their content.[6] Separate degree granting programs in international relations and public policy are not uncommon at both the undergraduate and graduate levels. Masters level programs in political science are common while political scientists engage in public administration.[7]
The national honour society for college and university students of government and politics in the United States is Pi Sigma Alpha.
Political science as a separate field is a relatively late arrival in terms of social sciences. However, the term "political science" was not always distinguished from political philosophy, and the modern discipline has a clear set of antecedents including also moral philosophy, political economy, political theology, history, and other fields concerned with normative determinations of what ought to be and with deducing the characteristics and functions of the ideal state.
The antecedents of Western politics can be traced back to the Socratic political philosophers, Plato (427–347 BC), Xenophon (c. 430–354 BC), and Aristotle ("The Father of Political Science") (384–322 BC). These authors, in such works as The Republic and Laws by Plato, and The Politics and Nicomachean Ethics by Aristotle, analyzed political systems philosophically, going beyond earlier Greek poetic and historical reflections which can be found in the works of epic poets like Homer and Hesiod, historians like Herodotus and Thucydides, and dramatists such as Sophocles, Aristophanes, and Euripides.
During the height of the Roman Empire, famous historians such as Polybius, Livy and Plutarch documented the rise of the Roman Republic, and the organization and histories of other nations, while statesmen like Julius Caesar, Cicero and others provided us with examples of the politics of the republic and Romes empire and wars. The study of politics during this age was oriented toward understanding history, understanding methods of governing, and describing the operation of governments. Nearly a thousand years elapsed, from the foundation of the city of Rome in 753 BC to the fall of the Roman Empire or the beginning of the Middle Ages. In the interim, there is a manifest translation of Hellenic culture into the Roman sphere. The Greek gods become Romans and Greek philosophy in one way or another turns into Roman law e.g. Stoicism. The Stoic was committed to preserving proper hierarchical roles and duties in the state so that the state as a whole would remain stable. Among the best known Roman Stoics were philosopher Seneca and the emperor [[Marcus Aur. Seneca, a wealthy Roman patrician, is often criticized by some modern commentators for failing to adequately live by his own precepts. The Meditations of Marcus Aurelius, on the other hand, can be best thought of as the philosophical reflections of an emperor divided between his philosophical aspirations and the duty he felt to defend the Roman Empire from its external enemies through his various military campaigns. According to Polybius, Roman institutions were the backbone of the empire but Roman law is the medulla.[8]
With the fall of the Western Roman Empire, there arose a more diffuse arena for political studies. The rise of monotheism and, particularly for the Western tradition, Christianity, brought to light a new space for politics and political action. Works such as Augustine of Hippos The City of God synthesized current philosophies and political traditions with those of Christianity, redefining the borders between what was religious and what was political. During the Middle Ages, the study of politics was widespread in the churches and courts. Most of the political questions surrounding the relationship between church and state were clarified and contested in this period. The Arabs lost sight of Aristotles political science but continued to study Platos Republic which became the basic text of Judeo-Islamic political philosophy as in the works of Alfarabi and Averroes; this did not happen in the Christian world, where Aristotles Politics was translated in the 13th century and became the basic text as in the works of Saint Thomas Aquinas.[9]
In ancient India, the antecedents of politics can be traced back to the Rig-Veda, Samhitas, Brahmanas, the Mahabharata and Buddhist Pali Canon. Chanakya (c. 350–275 BC) was a political thinker in Takshashila. Chanakya wrote the Arthashastra, a treatise on political thought, economics and social order. It discusses monetary and fiscal policies, welfare, international relations, and war strategies in detail, among other topics. The Manusmriti, dated to about two centuries after the time of Chanakya is another important Indian political treatise.
Ancient China was home to several competing schools of political thought, most of which arose in the Spring and Autumn Period. These included Mohism (a utilitarian philosophy), Taoism, Legalism (a school of thought based on the supremacy of the state), and Confucianism. Eventually, a modified form of Confucianism (heavily infused with elements of Legalism) became the dominant political philosophy in China during the Imperial Period. This form of Confucianism also deeply influenced and were expounded upon by scholars in Korea and Japan.
In Persia, works such as the Rubaiyat of Omar Khayyam and Epic of Kings by Ferdowsi provided evidence of political analysis, while the Middle Eastern Aristotelians such as Avicenna and later Maimonides and Averroes, continued Aristotles tradition of analysis and empiricism, writing commentaries on Aristotles works. Averroe did not have at hand a text of Aristotles Politics, so he wrote a commentary on Platos Republic instead.
During the Italian Renaissance, Niccolò Machiavelli established the emphasis of modern political science on direct empirical observation of political institutions and actors. Machiavelli was also a realist, arguing that even evil means should be considered if they help to create and preserve a glorious regime. Machiavelli therefore also argues against the use of idealistic models in politics, and has been described as the father of the "politics model" of political science.[10] Later, the expansion of the scientific paradigm during the Enlightenment further pushed the study of politics beyond normative determinations.
Like Machiavelli, Thomas Hobbes, well-known for his theory of the social contract, believed that a strong central power, such as a monarchy, was necessary to rule the innate selfishness of the individual but neither of them believed in the divine right of kings. John Locke, on the other hand, who gave us Two Treatises of Government and who did not believe in the divine right of kings either, sided with Aquinas and stood against both Machiavelli and Hobbes by accepting Aristotles dictum that man seeks to be happy in a state of social harmony as a social animal. Unlike Aquinas preponderant view on the salvation of the soul from original sin, Locke believed man comes into this world with a mind that is basically a tabula rasa. According to Locke, an absolute ruler as proposed by Hobbes is unnecessary, for natural law is based on reason and equality, seeking peace and survival for man.
Religion would no longer play a dominant role in politics. There would be separation of church and state. Principles similar to those that dominated the material sciences could be applied to society as a whole, originating the social sciences. Politics could be studied in a laboratory as it were, the social milieu. In 1787, Alexander Hamilton wrote: "...The science of politics like most other sciences has received great improvement." (The Federalist Papers Number 9 and 51). Both the marquis dArgenson and the abbé de Saint-Pierre described politics as a science; dArgenson was a philosopher and de Saint-Pierre an allied reformer of the enlightenment.[11]
Other important figures in American politics who participated in the Enlightenment were Benjamin Franklin and Thomas Jefferson.
Because political science is essentially a study of human behavior, in all aspects of politics, observations in controlled environments are often challenging to reproduce or duplicate, though experimental methods are increasingly common.[12] Citing this difficulty, former American Political Science Association President Lawrence Lowell once said "We are limited by the impossibility of experiment. Politics is an observational, not an experimental science."[13] Because of this, political scientists have historically observed political elites, institutions, and individual or group behavior in order to identify patterns, draw generalizations, and build theories of politics.
Like all social sciences, political science faces the difficulty of observing human actors that can only be partially observed and who have the capacity for making conscious choices unlike other subjects such as non-human organisms in biology or inanimate objects as in physics. Despite the complexities, contemporary political science has progressed by adopting a variety of methods and theoretical approaches to understanding politics and methodological pluralism is a defining feature of contemporary political science.
The advent of political science as a university discipline was marked by the creation of university departments and chairs with the title of political science arising in the late 19th century. In fact, the designation "political scientist" is typically reserved for those with a doctorate in the field. Integrating political studies of the past into a unified discipline is ongoing, and the history of political science has provided a rich field for the growth of both normative and positive political science, with each part of the discipline sharing some historical predecessors. The American Political Science Association was founded in 1903 and the American Political Science Review was founded in 1906 in an effort to distinguish the study of politics from economics and other social phenomena.
In the 1950s and the 1960s, a behavioral revolution stressing the systematic and rigorously scientific study of individual and group behavior swept the discipline. A focus on studying political behavior, rather than institutions or interpretation of legal texts, characterized early behavioral political science, including work by Robert Dahl, Philip Converse, and in the collaboration between sociologist Paul Lazarsfeld and public opinion scholar Bernard Berelson.
The late 1960s and early 1970s witnessed a take off in the use of deductive, game theoretic formal modeling techniques aimed at generating a more analytical corpus of knowledge in the discipline. This period saw a surge of research that borrowed theory and methods from economics to study political institutions, such as the United States Congress, as well as political behavior, such as voting. William H. Riker and his colleagues and students at the University of Rochester were the main proponents of this shift. Criticisms of the use of this rational choice theorizing has been widespread, even among political scientists who adopt quantitative methods.[14]
This trend toward formalization has continued and accelerated, even as the behavioralist revolution has subsided. At the same time, because of the interdependence of all social life, political science also moved towards a closer working relationship with other disciplines, especially sociology, economics, history, anthropology, psychology, public administration, law, and statistics without losing its own identity.[15]
Increasingly, political scientists have used the scientific method to create an intellectual discipline involving quantitative research methods, as well as the generation of formal economics-style models of politics to derive testable hypotheses followed by empirical verification. Over the past generations, the discipline placed an increasing emphasis on relevance and the use of new approaches to increase scientific knowledge in the field and provide explanations for empirical outcomes.
Kenneth R. Mladenka, a political scientist at Texas A&M University, was among the academics who proceeded to bring acceptance of the newer urban studies component of the discipline. In the 1970s and 1980s, he found that urban scholars were not as prominent on the editorial boards of the major political science journals, and that traditional scholars, called empiricists, regard most urban research, dependent on case studies, paradigms, qualitative analysis, and theoretical perspectives, as less reliable than the traditional emphasis of the discipline. The urban scholars such as Mladenka stress "local settings where global, national, and voting behavior outcomes happen at street level and where day-to-day lives are affected."[16][17]
In 2000, the so-called Perestroika Movement in political science was introduced as a reaction against what supporters of the movement called the mathematicization of political science. Those who identified with the movement argued for a plurality of methodologies and approaches in political science and for more relevance of the discipline to those outside of it.[18]
In the United States, most political scientists work broadly in one or more of the following five areas:
In some departments, Methodology is also classified as a subfield.
In contrast to this traditional distinction, some academic departments organize scholarship into thematic categories, including political philosophy, Political behavior (including public opinion, collective action, and identity), and political institutions (including legislatures and International organizations). Political science conferences and journals often emphasize scholarship in more specific categories. The American Political Science Association, for example, has 42 organized sections that address various methods and topics of political inquiry.[19]
مجموعه آزمایشات و گزارشات روانشناسی تجربی (شامل شرح 36 آزمایش) کاملترین مجموعه در اینترنت
جزوات و خلاصه کتاب دولت ایران و دولت الکترونیک- تالیف غلامرضا معمارزاده و محمد مبینی و مهدی فقیهی -کارشناسی ارشد مدیریت دولتی +نمونه سوالات
خلاصه جزوه جرایم علیه اموال و مالکیت - دکتر حسین میر محمد صادقی- به صورت PDF
راهنمای نصب و درایور اصلی دستگاه کپی رنگی کونیکا مینولتا C350 برای ویندوز 7 (درایور نصب اسکنر و پرینتر از طریق شبکه)
خلاصه زمینه روانشناسی هیلگارد- نوشته ریتا اتکینسون و ریچارد اتکینسون - ترجمه محمد تقی براهنی و بهروز بیرشک - رشته روانشناسی پیام نور
طرح لایه باز (psd) تقدیرنامه و لوح سپاس شماره 7
خلاصه کتاب PDF تغییر اجتماعی و توسعه (مروري بر نظریات نوسازي، وابستگی و نظام جهانی) نویسنده : الوین، ي، سو
خلاصه کتابPDF روانشناسی پرورشی نوین (روانشناسی یادگیری و آموزش) تالیف دکتر علی اکبر سیف
جزوه کامل اصول حسابداری 1 + راهنما و حل المسائل اصول حسابداری ۱
جزوات و خلاصه کتاب دولت ایران و دولت الکترونیک- تالیف غلامرضا معمارزاده و محمد مبینی و مهدی فقیهی -کارشناسی ارشد مدیریت دولتی +نمونه سوالات
جزوه و خلاصه کتاب ارزشیابی عملکرد دولت و حکومت همراه با نکات مهم - نوشته دکتر علی پورعزت و میریعقوب سیدرضایی
مقاله نقش نیروهای نظامی و مسلح در اقتصاد (57صفحهdoc)دفتر فنی دانشجو
