مرکز دانلود خلاصه کتاب و جزوات دانشگاهی

تفاوت انسان معتقد به خدا و منکر خدا چیست ؟

۱ـ اوّلی (معتقد به خدا) خود را موجودی ابدی می داند ولی دومی ( منکر خدا) خود را موجودی موقّت می پندارد. این نوع نگاه در رفتار هر کدام نیز اثری مستقیم دارد.اوّلی در کارهایش ابدیّت را هم لحاظ می کند؛ لذا حاضر نیست به هر کاری دست بزند. ولی دومی فقط تا لحظه ی مرگ را در نظر دارد. لذا حاضر است هر کاری بکند تا قبل از مرگ نصیب خود را از زندگی ببرد. از اینرو موجودی است خطرناک که ممکن است به هر کاری دست بزند. لذا ابداً موجودی قابل اعتماد نخواهد بود. برای چنین موجودی خیلی ساده است که از بمب اتم یا بمب میکروبی یا بمب شیمیایی و امثال آن استفاده کند؛ یا دیگری را بکشد تا اعضای او را به عنوان عضو پیوندی استفاده کند.

۲ـ اوّلی خود را موجودی مقدّس و دارای هدف غایی می داند، لذا حاضر نیست به کارهای زشت و خلاف هویّت قدسی خود دست بزند؛ ولی دومی خود را حیوانی باهوش می شناسد ؛ و قداستی برای خود و دیگران نمی شناسد. لذا مثل حیوانات هر کاری را مجاز می داند؛ و تابع قانون جنگل است. شعار اوّلی این است که: « من برتر و شریفتر از آنم که خود را به زشتی بیالایم» لذا چه بسا حاضر است کشته شود ولی دست به برخی امور آلوده نکند. و شعار دومی آن است که:« اگر نخوری می خورندت» یا « حقّ با آن است که قویتر است». چنین موجودی به خود اجازه می دهد که تجاوز کند؛ قصاص قبل از جنایت کند؛ و… .

۳ـ اوّلی منطق حیات دارد. چون می داند که انسان در دنیا خود را برای ابدیّت می سازد. پس طبق یک منطق غایت نگر زندگی می کند. امّا دومی منطقاً نمی تواند هدف داشته باشد؛ بلکه چاره ای جز پوچ گرایی ندارد. چون وقتی معتقد است که آدمی با مرگ نابود می شود، هر کاری و هر هدفی بیهوده و گزافه خواهد بود. اگرمرگ آخر کارآدمی است، پس چه فرقی می کند که چند سال عمر کند و چگونه زیست نماید؟! تلخی عدم شدن، تمام شیرینی ها را هم تلخ می کند. البته از آنجا که انسان ذاتاً میل به بقا دارد، این گونه افراد سعی می کنند سر خودشان را با اهدافی گرم کنند تا تلخی پوچی را احساس نکنند. هر کدام نیز برای این منظور سرگرمی های مخصوصی را انتخاب می کنند. امروز اگر سرگرمی های موجود را از بشریّت بگیرند، و اجازه سرگرمی ندهند، خدا می داند که اکثر مردم دنیا دچار پوچگرایی شده دست به خودکشی می زنند.

۴ـ اوّلی موجودی است دیگر دوست؛ چون آن را کمالی در مسیر خودسازی برای ابدیّت می داند. لذا موجودی است متمایل به تحکیم ارکان اجتماعی. امّا دومی منطقاً نمی تواند دیگر دوست باشد. بلکه سعی می کند همه را خرج خود کند. لذا تمایل به ستیز با ارکان اجتماعی همچون خانواده و ازدواج و امثال آن دارد. از اینروست که این گونه افراد، دائماً سعی می کنند با تبلیغ روابط آزاد و افسار گسیخته ی انسانها ارتباطات ضابطه مند را ـ که ارکان اجتماع را حفظ می کنند ـ پاره نمایند

تحقیقی دیگر در مورد تفاوت انسان معتقد به خدا و منکر خدا 

انسانی که به خداوند باور دارد و جهان را آفریده او می داند و پایان حرکتش را در این عالم خاکی ختم یافته به او می شمارد، چنین انسانی نگاهش به خود و هستی کاملا متفاوت است از انسانی که به خداوند اعتقادی ندارد و همه چیز را در همین زندگی مادی می بیند و ورای آن را هیچ نمی داند. فرد معتقد به خداوند همواره خود را در محضر آفریدگاری عالم و توانا می یابد و کارها و رفتارش چونان شاگردی است که استادش به نظاره گری او مشغول است. نیکی و بدی برای او معنایی دیگر دارد چون به گرسنه ای از اموالش چیزی می دهد و یا برای نجارت انسانی فداکاری می نماید و جانش را به خطر می اندازد نیک می داند که از او قدر دانی خواهد شد و جایگاهی بس رفیع خواهد داشت. چون مشکلات دنیای مادی عرصه را بر او تنگ نماید دچار یاس و افسرودگی نمی گردد چرا که همدم و شونده و کمک رسانی توانا را در کنار خود احساس می کند.

آرامشی را که چنین جهانبینی ای به او می دهد در هیچ جا نمی توان یافت شود. تصویر جهان در نظر او با تمام سختی ها و گرفتارهایش بسیار زیباست چرا که تمام سختی ها را سرانجام پایان یافته می ببیند و آنچنان می داند که به جای آن و چندین برابرش راحتی و آرامش و پاداش خواهد گرفت.
جهان بینی ای که تمام زندگی را خلاصه شده در این حیات مادی نمی داند و ورای این عالم، سرایی جاودان را ترسیم می کند به انسان قدرتی باور نکردنی می دهد تا عزمش را به سوی هدفهایش جزم نماید و سختی های سر راهش ، ناامیدش نگرداند.
اما انسان بی اعتقاد به خدا ، جهانی را برای خود تصویر کرده است که بسیار خشن ، بی رحم و غیر قابل تحمل است. او چون تلاش کند و در آخر نیز تلاشش به سرانجام نرسد کوهی از غم و اندوه و نا امیدی گریبانش را می گیرد و چه بسا به مرز خودکشی کشیده خواهد شد. او ناچار برای تسلی خاطر خود به اموری چون قدرت، ثروت، زیبایی و غیره چنگ می زند. چون زندگی اش را خلاصه شده در این حبات مادی می داند دیگر برای او فداکاری، ایثار و کمک به دیگران معنا ندارد. دیگر در برابر مشکلات ، کمک رسانی به غیر خود و اموال و یاران ناتوانش را نمی بیند و همین امر سرانجام او را به بیهوده بودن زندگی در این عالم می کشاند و چنان می شود که از هر گونه تلاش دست می کشد و بی تحرکی ای دهشت آور تمام وجودش را فرا می گیرد که تنها راه فرار را در فرر رفتن در مستی ای مادی می یابد ، مستی ای که مواد مادی دنیایی برای چند لحاظ بدو اعطا می کند اما پس از آن او را به دردی دو چندان مبتلا می سازد.
البته درست است که انسانهای بی اعتقاد به خدا نیز کارهای اخلاقی انجام می دهند اما این نه بدان خاطر است که جهان بینی اش بدو چنین می گوید بلکه از آن جهت که خدایابی و خدا جویی در ذات انسان تعبیه شده است هر چند او از این امر غافل باشد و آن را بدست فراموشی سپرده باشد چون این امور فطری اوست ناخواسته در برابر چنین اموری منقاد گشته و انجامش می دهد. اما ای کاش می دانست که این کشش درونی اش از کجا ناشی می شود و سرانجام او را به کدامین سو قرار است بکشاند.

منبع: سایت http://daneshjooqom.ir